Na całym świecie żyją ludzie, którzy wierzą w jednego, czy wielu Bogów mają inne światopoglądy, ale odbierają dwie przeciwstawne postawy. Dobro ogólne i dobro indywidualne. Wydaje się, że ci, dla których prywatne sprawy są ważniejsze od ogólnych są ludźmi szczęśliwymi, bo skupiają się na własnej osobie. Zaś z drugiej strony osoba, która pomaga innym ludziom także jest szczęśliwa, bo może oddać się drugiemu człowiekowi. Literatura współczesna i dawniejsza pokazuje nam, że każdy bohater wybierający którąś z tych postaw traci coś lub skazuje siebie na cierpienie. Po pierwsze we fragmencie „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza Jacek Soplica po procesie rehabilitacji zostaje pokornym mnichem. Księga VI rozpoczyna się procesem Hrabiego i Gerwazego. Zostali oni oskarżeni o napaść i zniesławienie uczestników biesiady. Ksiądz Robak wskazuje na niewłaściwe zachowanie Telimeny, która powinna dawać dobry przykład dla Zosi. Krytykuje ich kłótnie i zwraca się do sędziego aby zmienił zdanie. Lecz ten jest zawzięty. Szlachta, którą cechą jest chęć do walki z innymi przedstawicielami jest typem ludzi pieniaczy – chętnych do bijatyk i kłótni. Niezgoda między arystokracją i szlachtą ujawnia się miłością Jacka do Ewy Horeszko. Ojciec Tadeusza, który poprzez małżeństwo syna z Zosią, chciałby pogodzić ze sobą skłócone rody. Wspomina o potrzebie spokoju, gdyż wojna o wyzwolenie Polski jest blisko. Wiadomość ta cieszy Sędziego, a Gospodarz zgadza się na współpracę, pod warunkiem, że Hrabia go przeprosi. Fragment ten ukazuje, że Jacek wtrąciwszy się do procesu pokazuje, że dla niego ważniejsze jest dobro ogólne, a nie swój los. Istotnym argumentem jest bohater mitologiczny Prometeusz, który uznawany jest za dobroczyńcę ludności. Według wierzeń to on ulepił z łez i gliny człowieka, a ducha pchnął z rydwanu ognia. Istota ludzka była jednak marna i krucha, dlatego wykradł ogień z Olimpu i podarował go ludziom, aby mogli żyć godnie. Karą za ten czyn było zesłanie na ziemię Pandory z beczułką pełną nieszczęść. Kiedy Epimeteus ożenił się z piękną Pandorą wydostały się wszystkie cierpienia i troski. Prometeusz zemścił się na Dzeusie, lecz spotkała go za to surowa kara. Został przybity do kaukazu, gdzie codziennie orzeł wydziobywał mu część wątroby, a ta wciąż odrastała. Bohater ten w pełni oddał się pomocy ludziom. Kierował się miłością, pragnął, aby ludzie mogli być szczęśliwi, ale za to on sam skazał się na wieczne cierpienie. Uwagę skupię także na „Konradzie Wallenrodzie” Adama Mickiewicza, gdzie również tytułowy bohater wybiera dobro ogólne. Utwór ten opisuje wojnę Litwinów z Prusami. Autor dzieła zastosował maskę historyczną, która kryła obecną sytuację ojczyzny. Ukazuje postawę lisa, czyli podstęp w staraniach o wolność. Konrad naraził swój honor, godność rycerską dla ratowania bitwy, a dla rycerza były to najważniejsze cechy. W dodatku nie zostaje w żaden sposób doceniony. Żegna się z żoną i popełnia samobójstwo wypijając truciznę. Poświęca się ratowaniu ojczyzny od Krzyżaków tracąc przy tym miłość do Aldony własne szczęście i honor. Pokazane przeze mnie fragmenty utworów i ich bohaterów ukazują, że ciężko jest wybrać pomiędzy dobrem ogólnym a dobrem indywidualnym. Według mnie każdy bohater niezależnie od wyboru zawsze coś stracił lub skazywał siebie i bliskich na cierpienie. W bilansie strat i zysków każdy bohater tracąc coś potrafi wnieść coś dobrego dla innych ludzi. Wybór uzależniony jest tylko od indywidualnej osoby i sytuacji historycznej.