Pieśń XXIV nawiązuje do twórczości Horacego. Jego podwójna natura, śmiertelna i nieśmiertelna, wskazuje na to, że mimo iż umrze, jego dzieła i dusza wciąż będą wieczne. Podmiot liryczny jest świadomy siebie. Sława umożliwia osiągnięcie nieśmiertelności po śmierci. Śmierć jest wyzwoleniem drugiej natury, tej która przybiera formę ptaka i umożliwia uniesienie się ponad rzeczywistość. Nieśmiertelność wynika z dzieł autora. Twórczość poetycka jest tym co unieśmiertelnia.