Przedstaw wpływ cywilizacji łacińskiej i bizantyjskiej na proces powstawania państw w Europie środkowej do XI w. Wpływ cywilizacji łacińskiej i bizantyjskiej na proces powstawania państw w Europie środkowej do XI w był bardzo duży. Zacznę od tego ze Teodozjusz Wielki był cesarzem rzymskim od 379r. Podzielił cesarstwo na część wschodnią i zachodnią. Uczynił chrześcijaństwo religią państwową. Religia była w dwóch obrzędach wschodnim i zachodnim. Misja Cyryla i Metodego na Morawach była niezwykle ważna dla całej Europy, dla kościoła łacińskiego i dla wszystkich Słowian. Doprowadziła do zespolenia się kultury słowiańskiej z kulturą grecko-chrześcijańską i powstania własnej kultury słowiańskiej, doprowadziła do powstania języka słowiańskiego oraz pierwszego arcybiskupstwa słowiańskiego. I mimo tego, że dzieło braci sołuńskich na Morawach legło ostatecznie w gruzach to skutki ich i działalności przetrwały następne wieki. Liturgia słowiańska przeniesiona przez uczniów Metodego na Bałkany, przyjęła się tam znakomicie, a przeniesiona stamtąd pod koniec X w. na Ruś stała się podstawowym czynnikiem rozwoju kulturalnego Słowian wschodnich. Dzieło Konstantyna i Metodego stało się tym sposobem wbrew idei swych twórców podstawą rozłamu, a nie zjednoczenia kulturalnego w świecie słowiańskim, ale ich wkład w rozwój chrześcijaństwa i kultury wśród mieszkańców Europy zostały docenione o czym świadczy fakt, że w 1985 r. papież Słowianin ustanowił Cyryla i Metodego współpatronami Europy obok św. Benedykta. Dzięki nim powstało pismo głagolica było to najstarsze znane pismo słowiańskie, którego stworzenie przypisuje się misjonarzowi-apostołowi Konstantemu zwanemu Cyrylem, który wraz z bratem Metodym zapisał w IX wieku za jego pomocą język słowiański używany w okolicach Salonik; głagolica była pierwotnym alfabetem języka staro-cerkiewno - słowiańskiego, który miał być językiem liturgicznym Słowian, a w swojej późniejszej fazie rozwojowej, jako język cerkiewnosłowiański na wiele wieków pozostał językiem literackim wykształconych warstw w kręgu religii prawosławnej. Wpływy bizantyjskie miały duże znaczenie dla Rusi Kijowskiej. Ruś Kijowska powstała z połączenia dwóch państw: Nowogrodu i Kijowa. Połączenie nastąpiło pod koniec IX wieku Państwem rządziła dynastia Rurykowiczów. Następował systematyczny wzrost znaczenia politycznego i gospodarczego kraju. Ziemie ruskie leżały na szlakach handlowych prowadzących z północy na południe i wschodu na zachód. Ruś utrzymywała kontakty handlowe z Bizancjum i dlatego książę kijowski Włodzimierz Wielki przyjął chrzest w 988 roku. W zamian za pomoc udzielona cesarzowi Bazylemu II w wojnie domowej oraz stłumieniu buntów w Azji Mniejszej i na Krymie otrzymał za żonę jego siostrę co było dużym wyróżnieniem. Dzięki temu małżeństwu umocnił swoja pozycje w państwie oraz na arenie międzynarodowej. Rus Kijowska została włączona strefę wpływów Konstantynopola. W Kościele używano języka słowiańskiego. Od Bułgarów przyjęto pismo zwane cyrylicą, dzięki czemu na Rusi wcześnie rozwinęła się kultura piśmienna. Wpływy łacińskie maja znaczenie dla Polan. Oficjalne przyjęcie chrześcijaństwa wg obrządku łacińskiego przez władcę Polan Mieszka I i jego otoczenie nastąpiło w 966 r za pośrednictwem Czech. Był to akt polityczny i kulturowy wielkiej wagi. Po przyjęciu chrztu Kościół zaczął pomagać w umacnianiu autorytetu władzy monarszej, organizacja kościelna usprawniała funkcjonowanie państwa, jednolita religia zastępowała pogańskie wierzenia lokalne, umacniała łączność ziem polskich, stwarzała dodatkowe więzi. Bizancjum miało duży wpływ na kształtowanie się państw w Europie środkowej, chociaż cywilizację bizantyjską oceniano jako pozbawioną twórczego wkładu w epokę średniowiecza. Jednak istniało ono ponad 1000 lat i przez większość tego okresu było najpotężniejszym, najbogatszym oraz najbardziej cywilizowanym państwem chrześcijańskim. Odegrało również ważną rolę w kultywowaniu tradycji antycznej i rozpowszechnianiu chrześcijaństwa. Na Bizancjum wzorowało się wiele tworzących się państw Europy Środkowej, jednak przemiany polityczne, społeczne i gospodarcze przebiegały tu odmiennie niż w łacińskiej części Europy. Np. nie ukształtowało się tu społeczeństwo stanowe, nie uformowało się tu również charakterystyczne dla Europy Zachodniej, (która była pod wpływami łacińskimi) rycerstwo wraz ze swoją specyficzną kulturą. W Bizancjum nie powstały uniwersytety, tak jak w kulturze łacińskiej, nie doszło także do wydarzeń przypominających spór o inwestyturę, w wyniku którego w państwach pod wpływami łacińskimi ustaliły się relacje między władzą monarszą a kościelną. W Europie Zachodniej przestały istnieć wykształcone elity świeckie, natomiast w Bizancjum urzędnicy cywilni oraz prawnicy wciąż zdobywali wiedzę i pielęgnowali tradycje antyczne, chętnie korzystając z dziedzictwa starożytności. W Bizancjum w pewnym momencie zrezygnowano z posługiwania się łaciną i zaczęto posługiwać się wyłącznie greką. W ten sposób kultura Bizantyjska stała się kulturą grecką. Bizantyjska sztuka, podobnie jak i literatura nawiązywała do antyku, w malarstwie i technice mozaikowej wykorzystywano motywy oraz symbolikę znaną ze sztuki pogańskiej, za pomocą której wyrażano treści chrześcijańskie. Rozwinęło się tu na szeroką skalę malarstwo ikon. Konstantynopol stał się ważnym centrum rzemiosła artystycznego.

Przyjecie chrztu w danym obrządku zdeterminowało odmienność cywilizacyjna w aspekcie prawnym, kulturowym i organizacji struktury społecznej.