W epoce romantycznej spora ilość poetów w swoich dziełach poruszała temat odzyskania wolności przez polaków. Każdy z bohaterów miał inny koncept walki i zachowywał się inaczej, to wszyscy mieli jedną i tą samą idee – przywrócenie wolności rodakom. Przykładem takich osób są Kordian i Konrad, którzy mają zupełnie róże charaktery, style bycia, pokazują dwie różne postawy bohatera romantycznego. Oboje są natomiast indywidualistami oraz samotnikami, początkowo nieszczęśliwie zakochani. Gdy zostają odrzucenie przez swoje miłoście, dochodzą do wniosku, ze najważniejszą wartością w życiu człowieka jest naród, a przede wszystkim jego dobro. Tytułowy bohater utworu Juliusza Słowackiego „Kordian” w trakcie poszukiwań swojego sensu życia trafia na szczyt Mount Blanc. Kontempluje właśnie tam nad swoim życiem i dociera do niego, że najważniejszą wartością jest dobro ojczyzny. Wypowiada on słowa przeciwne do słów Konrada z „Dziadów” Mickiewiecza, czyli „Polska Chrystusem Narodów”. Zamiast tego, Kordian posługuje się stwierdzeniem „Polska Winkelridem Narodów”, zdanie to nawiązuje do szwajcarskiego bohatera Winkelrida, który poświęcił swoje życie w walce o Szwajcarie kierując na siebie wrogów. Chodzi mu o to, że polska skupi na sobie uwagę, by reszta krajów mogła walczyć o niepodległość. Podczas trwania jego przemiany zadaje sobie pytanie – czy może się stać przywódcą? Waha się przez pewien czas, ale uświadamia sobie, że musi podołać temu zadaniu, zadbać o dobro polski i udaje się na chmurze do Warszawy. Jego postawa w dużym stopniu przypomina Konrada z „Dziadów cz. III”. Konrad, w Wielkie Improwizacji…