Autor jest subiektywny w pisaniu i pozwala sobie na krytykę wielu postaci. Autor skupia się na pokazaniu możliwości Polaków w zdobyciu niepodległości poprzez Powstanie Listopadowe. Według autora zwycięstwo Rosji nie było z góry przesądzone. Twierdził, że przez w latach 1830-1831 społeczeństwo polskie miało jak najbardziej realne szanse na odzyskanie niepodległości oraz okazje, które by to umożliwiły, tzn miało okazje na usunięcie z Królestwa wojsk cara Mikołaja I, niedopuszczenie do powrotu tych armii oraz odbudowanie na tych obszarach niepodległego Państwa Polskiego. *Według autora ostateczna klęska powstania była realizacją intencji i zamysłów ludzi dopuszczonych do władzy. Narodowi Polskiemu potrzebny był dowódca z prawdziwego zdarzenia, lecz zamiast tego władza znalazła się w rękach osób świadomie dążących do klęski powstania i kapitulacji, tym samym licząc na łaskę cara. Owymi osobami są m.in. generał Józef Chłopicki, generał Jan Zygmunt Skrzynecki czy generał Jan Krukowiecki. Jeżeli już znalazł się dowódca posiadający zdolności taktyczne i strategiczne, to w najważniejszej chwili zabrakło mu charakteru albo władza nie potrafiła bądź nie chciała tego wykorzystać. *Przykładem jednego z najzdolniejszych strategów jest Ignacy Prądzyński. W 1831 roku opracował on plan wiosennej ofensywy, otóż 10 kwietnia 1831 roku doszło do bitwy pod Iganiami między wojskiem polskim z gen. Ignacym Prądzyńskim na czele oraz korpusem rosyjskim dowodzonym przez gen. Rosena. Niestety zwycięstwo Polaków nie zostało wykorzystane politycznie, ponieważ gen. Skrzynecki wstrzymał działania armii polskiej i nakazał odwrót. To właśnie generał Skrzynecki, według autora, był dowódczym antytalentem i w dużym stopniu przyczynił się do klęski powstania przez swoją bierność i brak wiary w możliwość zwycięstwa. *Generał Józef Chłopicki był kluczową postacią początkowego okresu powstania listopadowego. Wśród społeczeństwa polskiego istniała Legenda Chłopickiego, to właśnie on został upatrzony przez społeczeństwo na wodza i dyktatora, tylko on według opinii publicznej był najbardziej odpowiedni na to stanowisko. Chłopicki nigdy nie krył się ze swoimi poglądami i negatywnymi ocenami szans powstania. Początkowo odmówił wzięcia udziału w zrywie i uważał, ze nie należy się do niego mieszać. Deklarował on wierność carowi Mikołajowi I, liczył na jego łaskę i cesarskie względy.

*Na losy Polaków wpłynął również Wielki Książę Konstanty Pawłowicz Romanow, dla którego samo powstanie było zaskoczeniem. W czasie nocy listopadowej spiskowcy próbowali zamordować księcia, któremu jednak udało się uciec z Warszawy. Według Jerzego Łojka „Konstanty w noc 29 listopada zaważył na losach Polski ciężej i tragiczniej niż przez cały okres swej 15-letniej tyranii w Królestwie Polskim.” *Jerzy Łojek w swojej książce zwraca również uwagę na to, że Polacy w XIX wieku nie odzyskali niepodległości, ponieważ według niego, walczyli o nią w sposób słaby i niekonsekwentny. Według autora, gdyby społeczeństwu polskiemu, dokładniej warstwom społecznym i środowiskom mającym wpływ na opinię publiczną, naprawdę bardzo zależało na odzyskaniu niepodległości, to wykorzystaliby do tego celu wszystkie swoje zasoby. Uważa również, że nie byli oni patriotami, tylko byli pogodzeni z rzeczywistością.