Poczucie bezpieczeństwa jest potrzebą ludzką. Aby było ono obecne, człowiek od najmłodszych lat uczy się dbać o bezpieczeństwo własne i najbliższych osób. Kwestia bezpieczeństwa jest jednak szerokim pojęciem i nie odnosi się jedynie do podmiotowego interesu ale również dotyczy całego społeczeństwa, w wyniku czego nauka o bezpieczeństwie jest nauka społeczną. Pierwszymi osobami, które uświadamiają dzieci o tym jak ważne jest bezpieczeństwo są rodzice. Uczą swoje dzieci aby zawsze upewniły się przed przejściem dla pieszych czy mają wolną drogę. Ostrzegają przed rozmową z nieznajomymi i zakazują otwierać drzwi od domu obcym. Są to pierwsze bardzo ważne lekcje w życiu małego człowieka. Po rodzicach rolę przejmują nauczyciele ucząc udzielenia pierwszej pomocy, zachowania się w przypadku pożaru czy wypadku samochodowego. Choć wiadomości zdobyte w szkole bardzo rzadko przydają się w życiu codziennym są one bardzo ważne, dlatego w różnych miejscach w koło powtarza się zasady odpowiedniego zachowania w awaryjnej sytuacji. Można o nich usłyszeć wielokrotnie w radiu, telewizji, podczas kursów, a nawet idąc do pracy, zakład ma obowiązek przeszkolić nowego pracownika z zasad Bezpieczeństwa i Higieny Pracy. W książce którą opracowali Stanisław Jarmoszko, Cezary Kalita, Jan Maciejewski ,,Nauki społeczne wobec problemu bezpieczeństwa (wybrane zagadnienia)’’, jest podany podział spraw dotyczących społeczeństwo na dwa kręgi - rdzenny i peryferyjny. Krąg rdzenny jest obszarem bezpieczeństwa podmiotowego, obejmującego bezpieczeństwo struktur społecznych, instytucji społecznych, tożsamości społecznych. Krąg peryferyjny odnosi się do życia codziennego społeczeństwa, chodzi o aktywność w polityce, edukacji, religii, ekonomii czy sporcie. Jest to bezpieczeństwo przedmiotowe. Pojmowanie bezpieczeństwa z punktu widzenia nauk społecznych musi łączyć w sobie oba kręgi- rdzenny i peryferyjny. Jest więc wiele kategorii których dotyczy bezpieczeństwo społeczne m.in. bezpieczeństwo ekonomiczne, polityczne, komunikacyjne (w tym informacyjne), edukacyjne, kulturowe, psychologiczne (duchowe), obywatelskie itp. Definicja zagrożenia społecznego ma bardzo szeroką problematykę, a badania mogą dotyczyć np. naruszenia praw człowieka i podstawowych wartości, kultu przemocy, dyskryminacji płci, patologii społecznych, nacjonalizmu, szowinizmu, masowej emigracji. Z racji występowania powyższych zagrożeń powstają liczne organizacje, próbujące walczyć z powyższymi problemami, aby osoba poszkodowana w danym przypadku mogła się poczuć bezpieczna. Pod koniec ubiegłego wieku poświęcono dużo uwagi w pracy nad bezpieczeństwem. Zainicjowano dwa procesy- pogłębianie i poszerzania. Oznacza to że każdy problem dotyczący zagrożenia bezpieczeństwa jednostki oraz całego społeczeństwa był bardzo dokładnie badany i podejmowano próby zwalczenia go. Nastąpił wówczas rozwój teorii Human Security. Poprzez pogłębianie w tej teorii mowa o bezpieczeństwie pojedynczych ludzi, a nie struktur państwa. Polega na ochronie wolności i wartości zwykłych ludzi. Chroni przed krytycznymi zagrożeniami i stanami. Dotyczy również tworzenia systemów politycznych, społecznych, wojskowych, gospodarczych i kulturowych z których ludzie mogą korzystać aby przetrwać. Poszerzanie dotyczy już kwestii militarnego bezpieczeństwa ogółu. Rozumienie problemu bezpieczeństwa jako nauki społecznej można mówić o tym jako kategoria samodzielnej, autonomicznej nauki. Odnosi się to do bezpieczeństwa narodowego, czyli dotyczy całego społeczeństwa w ten sam sposób. Działania mogą mieć podłoże zarówno militarne jak i niemilitarne oraz mają wpływ na rozwój systemu bezpieczeństwa państwa. Drugim punktem widzenia jest ujęcie M. Cieślarczyka, według którego „przedmiotem badań w naukach o bezpieczeństwie jest fenomen bezpieczeństwa oraz składające się na niego fakty (zdarzenia), procesy i bardziej szczegółowe zjawiska w sferze bezpieczeństwa, w jego różnych wymiarach przedmiotowych i między nimi, rozpatrywane w odniesieniu do konkretnych podmiotów, z punktu widzenia których analizujemy bezpieczeństwo, przy uwzględnieniu także wpływu warunków środowiskowych. Oczywiste jest, że przedmiotem badań będą także, a może przede wszystkim, relacje między podmiotem a jego otoczeniem (środowiskiem), charakter tego otoczenia, a także cechy danego podmiotu”. Jest to bardzo szerokie rozumowanie i może dotyczyć każdej płaszczyzny bezpieczeństwa. Wynika więc, że nauka o bezpieczeństwie jest nauką społeczną pod wieloma względami.