W okresie renesansu, zwanego też odrodzeniem, pierwszoplanową rolę w kształtowaniu wyznaczników światopoglądowych odegrało odrodzenie zainteresowania kulturą antyczną. Twórcy renesansowi często odwoływali się do filozofii stoików i epikurejczyków, które w swoich dziełach zawarł Horacy. Wiodącym prądem intelektualnym tej epoki był humanizm, którego naczelnym stała się maksyma Terencjusza: „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce” oraz antropocentryzm, którego prekursorami byli sofiści, od których pochodzi określenie, że „Człowiek jest miarą wszechrzeczy”. Sztandarową postacią polskiej literatury renesansowej był Jan Kochanowski, który jako poeta doctus, obeznany z literaturą poprzednich epok, filozofią, kulturą, sztuką oraz tradycją zawarł w swoich dziełach główne idee epoki renesansu. Pieśń IX Chcemy być sobie radzi Jana Kochanowskiego należy do utworów nawiązujących do filozofii epikurejskiej i stoickiej. Początkowe strofy: „Rozkaż panie, czeladzi, Niechaj na stół dobrego wina przynaszają A przy tym w złote gęśli albo w lutnię grają” opisują epikurejską postawę radości, zabawy ze współbiesiadnikami przy kielichu dobrego wina oraz dźwiękach gęśli i lutni. Prezentowaną filozofie życia i postępowania opisuje Horacjańskie hasło carpe diem - chwytaj dzień. Ponieważ szczęście jest bardzo ulotne, trzeba nie oglądając się na przeszłość i nie martwiąc się o przyszłość wykorzystywać czas na zabawę i uciechy.