Stylizacja językowa polega na celowym wprowadzeniu do wypowiedzi środków językowych, które są charakterystyczne dla innych odmian języka. Wzorce mogą pochodzić z historii, języka określonych grup, środowisk, maniery literackiej, gatunku, a nawet z konkretnego utworu. Zabieg ten służy określonym celom: może wprowadzać w realia epoki czy przedstawianego środowiska, bywa źródłem humoru, czasem też np. czyni tekst patetycznym, podniosłym. Istnieją różne typy stylizacji, np.: archaizująca, dialektyczna, kolokwializacja, itp. Stylizacja wprowadza czytelnika w fabułę dzieła, pomaga odtworzyć ducha epoki, w której umieszczona została akcja powieści. Można to zauważyć we fragmencie powieści Andrzeja Sapkowskiego. Czas i przestrzeń są wiarygodne dzięki przedstawieniu konkretnych miejsc, czyli Grunwald, Morawa. Także postaci historyczne takie jak Zawisza Czarny z Garbowa nie są fikcyjne. Została tu zastosowana stylizacja archaizująca, która wykorzystana jest w następujący sposób. Autor sprawnie posługuje się znanymi, lecz dziś już nieużywanymi słowami (giermek, bakałarz). Przywołuje dawne wyrazy i formy kolokwialne (głupiś, kapcan). Archaizacja przyświecała również Stanisławowi Wyspiańskiemu, który do „Wesela” wprowadził stylizację gwarową. Bohaterowie chłopskiego pochodzenia wypowiadają się językiem stylizowanym na gwarę małopolską, jednak zrozumiałym dla odbiorców. Krótkie zdania z archaicznymi formami zaimków i przyimków, jak tedy (wtedy) czy ku (do) zwiększają ekspresję, nie utrudniają zrozumienia tekstu. W Weselu Stanisława Wyspiańskiego ważnym środkiem artystycznym jest również dialektyzacja. Autor charakteryzuje chłopów, odróżnia ich od inteligencji. Zarówno we fragmencie Narrenturm Sapkowskiego, jak i w Trylogii Sienkiewicza archaizacja przybliża czytelnikowi świat przedstawiony. Pomimo różnic w sposobach stylizowania tekstu na język dawnych epok u obu autorów stylizacja pełni podobne funkcje: pobudza wyobraźnię czytelnika, zwiększa jego zaangażowanie emocjonalne i zachęca do przeczytania.