Samotność-szansa czy ograniczenie? Samotność, to szansa, czy może ograniczenie? Jest, jest pytanie, na które trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Problem samotności nasuwa wiele pytań i wiele odpowiedzi. Myślę, że wypadałoby zacząć od wytłumaczenia terminu samotność . Samotność to stan , który nierozerwalnie związany jest z życiem człowieka. Kojarzy się nam z poczuciem braku i pustki, wyobcowaniem, odrzuceniem, odczuwaniem żalu, tęsknotą. Wychodząc z tej definicji samotność oznacza odizolowanie , brak kontaktów i bliskości z drugą osobą. Przyjrzyjmy się osobom żyjącym na terenach niezamieszkałych, na Grenlandii czy innych tego typu miejscach oddalonych od cywilizacji ,czy też podróżnikom przemierzającym nie zamieszkałe tereny. Czy fakt, że żyją w niezaludnionych miejscach świadczy o ich samotności? Przytoczę poniżej kilka przykładów, które potwierdzą, że samotność to również brak bliskiej osoby, brak relacji duchowych emocjonalnych z drugim człowiekiem pomimo , że przebywamy z ludźmi. Będąc w samym centrum Akihabary, zatłoczonej dzielnicy miasta Tokio również można czuć się samotnie z powodu braku bliskich osób koło nas. Odosobnienie można również czuć będąc zmuszony do opuszczenia swojej ojczyzny w wyniku różnych sytuacji losowych.
Czy alienacja może być dla nas pewnego rodzaju szansą, światełkiem w tunelu, czy może będzie naszym ograniczeniem? W tej rozprawce zamierzam przeanalizować wybrane teksty literatury, dzięki którym będę mógł dokonać oceny i odpowiedzieć czym jest samotność. W serii mang Masashiego Kishimoto o nazwie „Naruto” możemy idealnie zobaczyć przykład wykorzystania samotności u tytułowego bohatera dla realizacji swoich celów. „Naruto” to opowieść o chłopcu dorastającym w świecie, gdzie podstawowym zajęciem jest bycie ninją. Młodzi chłopcy z wioski przygotowują się do tej profesji. Nasz młody bohater o tym samym imieniu co nazwa powieści, został przedstawiony przez autora jako chłopiec, który od wczesnych lat boryka się z problemem zaistnienia w grupie rówieśników. Nie mówimy tutaj o braku jego umiejętności, czy talentu do przyszłej pracy, tylko o aspekcie socjologicznym. Jego rodzice zmarli w trakcie ataku potwora na wioskę, którego duszę nosi on w sobie. Z tego właśnie powodu opiekunowie pociech izolowali go od swoich wychowanków. Nie podobało im się, że chłopiec z duszą potwora będzie bawił się z ich dziećmi. Naruto już od początku swojego życia widział samą pustkę dookoła siebie. Nie mając możliwości aby zawiązać jakiekolwiek relacje ze swoimi rówieśnikami starał się zwrócić zainteresowanie całej wioski na jego osobie. Mimo, dokuczania innym z biegiem czasu chłopcu udało się nawiązywać relacje wręcz przyjacielskie z pozostałymi . Doprowadził do tego poprzez swój upór , wręcz narzucając innym swoją osobę. Doprowadził do sytuacji , w której nastąpiło „przełamanie” , z czasem został zaakceptowany przez mieszkańców wioski i pozostałych . Naruto wykorzystał szansę jaką dała mu samotność, która doskwierała mu już od jego narodzin. Dzięki niej mógł czuć więcej, niż Ci, którzy nigdy wcześniej jej nie zaznali. Samotność wzmocniła jego dążenie do osiągnięcia wyznaczonego celu. Jak wcześniej wspomniałem odosobnienie, można również odczuwać będąc zmuszonym opuścić swój kraj. Perfekcyjnie ukazał to Juliusz Słowacki w swoim utworze „Hymn”. Autor przedstawił podmiot liryczny, który odczuwa nostalgię, tęsknotę za własną ojczyzną, któremu już tylko pozostała tułaczka. Nasz wędrowiec mówi Bogowi, że wszystko co on stworzył jest piękne, lecz nic nie jest w stanie go zadowolić dostatecznie. Nic co widzi nie jest w stanie dotrzeć do jego serca, gdyż te leży w jego ojczyźnie, którą musiał opuścić. Wędrowiec tylko przed Stwórcą jest w stanie ukazać jak bardzo mu smutno, przed ludźmi nie ujawnia swoich prawdziwych uczuć. Poczucie osamotnienia potęguje również świadomość, iż nie wróci on do kraju. Walczy także z lękiem śmierci na obczyźnie równocześnie nazywając siebie umarłym za życia. Jego alienacja była ogromnym ograniczeniem, mimo szansy życia na nowo poza krajem. Kolejnym przykładem postaci odczuwającej samotność, którą jest Harry, bohater powieści „Wilk stepowy” Hermanna Hassego. Mężczyzna ten wybrał samotność z własnej woli , nie uznawał jej jako coś przykrego , wręcz przeciwnie twierdził, że samotność jest drogą do niezależności i wolności. Jednakże dostrzega, że ta jego samowystarczalność, niezależność doprowadziła do niemożności nawiązywania głębszych relacji i zaspokojenia potrzeby bliskości z drugim człowiekiem. Autor tutaj wyraźnie czytelnikowi przedstawia dwie strony samotności, samotność ograniczającą zawieranie relacji i samotność, która daje szansę odcięcia się od wywierania wpływu przez drugiego człowieka. Aby udzielić odpowiedzi na pytanie czy samotność jest szansą czy ograniczeniem należałoby uwzględnić jeszcze nasze indywidualne cechy i nasze różnorakie potrzeby. Dla jednego aby „ tworzył” potrzebna jest pełna izolacja od społeczeństwa a dla innej osoby ważne jest aby był w pełni uznany w grupie społecznej. Nie jestem w stanie wywieźć co „bierze górę”. Na podstawie zgromadzonych argumentów mogę potwierdzić tezę, że samotność nie jest jedynie czymś destrukcyjnym, negatywnym, kojarzącym się z odizolowaniem, smutkiem, żalem. Samotność daje możliwości na poznanie siebie, wsłuchanie się we własne pragnienia i dążenia a zatem samotność jest czynnikiem twórczym naszego rozwoju.