W dramacie „Dziady” cz. III zauważamy dwie skrajne postawy wobec Boga. Pierwszą reprezentuje opętany przez szatana Konrad, który jest przekonany o swojej wyższości nad Stwórcą. Drugą oddany sługa Najwyższego ksiądz Piotr. W swojej pracy postaram się porównać obie te postacie. Konrad to typowy bohater romantyczny. Jest to wielki buntownik i indywidualista. Buntuje się przeciwko Bogu. Towarzysz mu przekonanie, że posiada moc równą samemu Stwórcy. W scenie II, w której przedstawiona jest wielka improwizacja, bohater prezentuje swoje myśli. W monologu podkreśla swoją samotność i brak zrozumienia przez innych jego poezji. Uważa, że tylko Bóg i natura mogą to uczynić. Sądzi, że jest istotą najdoskonalszą. Obraża mędrców, poetów i proroków. Jest człowiekiem pysznym, mówi o swojej nieśmiertelności jaką ma mu zapewnić jego poezja. Sam o sobie mówi że jest „mistrzem”. Uważa się za proroka. Nie potrafi ukorzyć się przed Panem, nie jest względem Niego pokorny. Wręcz przeciwnie, chce poznać przyszłość i otrzymać od Stwórcy władzę nad duszami aby obalić władzę cara. Konrad bluźni przeciwko Bogu mówiąc żeś Ty jest zgaduję” oraz „kłamca, kto Ciebie nazwał miłością, Ty jesteś tylko mądrością”. Wątpi w istnienie Pana oraz Jego miłość., sprzeciwia się Bogu. W bohatera wstępuje diabeł. W ocaleniu pomaga nasz drugi bohater przedstawiony w tej pracy- ksiądz Piotr. Zakonnik jest przeciwieństwem Konrada. Jest on cichy, spokojny , posłuszny…