Wstęp i kontekst
Księga Rodzaju inaczej zwana Genesis to pierwsza księga Biblii. Opisuje stworzenie świata, człowieka, wskazuje przyczyny grzechu pierworodnego, zbrodnię Kaina, potop, dzieje Abrahama i jego rodziny. Główne postaci tej księgi to: Adam i Ewa, Kain i Abel, Noe, Abraham i Sara, Lot, Izaak. Wydarzenia z Księgi Rodzaju dzieją się na Środkowym (Bliskim) Wschodzie: w Mezopotamii (Iran, Irak), na obecnym terytorium Izraela, Jordanii Libanu i Egiptu, rozpoczynają się przed rokiem 2000 przed Chrystusem, a kończą się około roku 1650 przed Chrystusem.

Teza
Księga Rodzaju pokazuje relacje człowieka z Bogiem. Nie są to relacje serdeczne i należą do trudnych.

Argumentacja
Żeby zrozumieć, jakie relacje łączą człowieka z Bogiem, trzeba przeanalizować poszczególne części księgi. Bóg tworzy człowieka na swoje podobieństwo i pozwala mu żyć w najlepszym dla niego miejscu – w Raju. Jednak człowiek nie pozostaje wierny Bogu i łamie jedyny zakaz, jaki daje mu Pan Bóg – zrywa owoc z drzewa poznania dobra i zła. Za ten czyn zostaje wygnany z Raju, dostaje wolną wolę i zaczyna życie jakby na własnych warunkach. W Księdze Rodzaju zobaczymy zatem ludzi występnych – takich jak Kain, który z zazdrości zabija brata, ale także ludzi całkowicie podporządkowanych Bogu – jak Abraham, który jest gotowy na poświęcenie swojego jedynego syna Izaaka, gdyż taka jest wola Boga. Bóg w Księdze Rodzaju jest sprawiedliwym sędzią, który wynagradza człowieka za dobro, ale może go ukarać za zło. Wielokrotnie tak czyni. Niszczy dwa rozpustne miasta – Sodomę i Gomorę, wyprowadzając z nich jedynego sprawiedliwego człowieka – Lota. Nie waha się także zesłać na ludzi potopu i zgładzić wszystkich prócz Noego i jego rodziny.

Można zatem powiedzieć, że relacja człowieka z Bogiem jest trudna. Człowiek, który jest pobożny i sprawiedliwy jak Lot, Noe czy Abraham nie ma się czego bać. Może zaufać Bogu i czuć się bezpiecznie. Grzeszni ludzie nie mogą jednak liczyć na miłosierdzie.

O tym, jak trudna jest relacja człowieka z Bogiem świadczyć może przykład Abrahama. Był on potomkiem Noego i pełnił funkcję głowy rodu i zarazem plemienia. Pewnej nocy ukazał mu się Pan i nakazał mu udać się do krainy Kanaan, a jednocześnie zapowiedział, że z jego potomków uczyni wielki, wybrany naród. Abraham wypełnił to polecenie, nie zwlekając. Większą część życia spędził wraz ze swoim plemieniem na koczowniczych wędrówkach, osiedlając się w rozmaitych miejscach. Bóg otaczał Abrahama szczególną opieką, stopniowo też przekazywał mu różne nakazy religijne – między innymi zwyczaj obrzezania niemowląt. Odwiedził go także osobiście – w asyście dwóch aniołów pod postacią wędrowców. Pewnego dnia jednak zażądał, by Abraham zabrał swego jedynego syna – Izaaka na górę Moria i tam złożył Mu go w ofierze. Abraham i w tym był posłuszny swemu Panu. Po kilkudniowej podróży dotarł na miejsce. Gdy jednak już podnosił nóż, z nieba rozległ się głos Boga, który zamiast Izaaka nakazał złożyć w ofierze baranka. Jednocześnie okazało się, że straszliwy rozkaz był jedynie swoistą próbą pobożności Abrahama.

Kontekst
Relację między Bogiem a człowiekiem z Księgi Rodzaju widać także na fresku Michała Anioła umieszczonym w Kaplicy Sykstyńskiej. Bóg tworzy człowieka na swoje podobieństwo. Bliskość Boga i człowieka widoczna jest w geście wyciągniętych rąk. Człowiek patrzy na Boga z ufnością, a Bóg wie, że to, co zostało stworzone jest dobre.

Podsumowanie
Pełne zaufanie Bogu prowadziło do nagrody, którą człowiek w końcu dostawał. Relacja człowieka z Bogiem w Księdze Rodzaju opiera się właśnie na takim zaufaniu i wierności. Wtedy człowiek mógł liczyć na boże błogosławieństwo. Kiedy jednak nie był mu wierny, był występny – spotykała go kara. Mogła mieć postać znamienia, jak w przypadku Kaina, ale mogła też oznaczać śmierć.