Artysta jako bohater literacki. Omów zagadnienie na podstawie Wesela Stanisława Wyspiańskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Artysta jako bohater literacki pojawia się już w twórczości rzymskiego poety Horacego, który w Pieśń II, 20 jest przekonany o tym, że “Niezwykłe i potężne uniosą mnie skrzydła, Mnie, poetę-łabędzia w powietrzne przestworze”, a w Pieśni III [Exegi monumentum aere perennius] przekonany o wartości swojej poezji buduje sobie „pomnik trwalszy niż ze spiżu strzelający nad ogrom królewskich piramid”. W epoce renesansu Jan Kochanowski nawiązujący do myśli Horacego pisze z dumą w Pieśni XXIV: “O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie, I różnego mieszkańcy świata Anglikowie; Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają”.

Artysta jako bohater literacki pojawia się już w twórczości rzymskiego poety Horacego, który w Pieśń II, 20 jest przekonany o tym, że “Niezwykłe i potężne uniosą mnie skrzydła, Mnie, poetę-łabędzia w powietrzne przestworze”, a w Pieśni III [Exegi monumentum aere perennius] przekonany o wartości swojej poezji buduje sobie „pomnik trwalszy niż ze spiżu strzelający nad ogrom królewskich piramid”. W epoce renesansu Jan Kochanowski nawiązujący do myśli Horacego pisze z dumą w Pieśni XXIV: “O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie, I różnego mieszkańcy świata Anglikowie; Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają”.

Szczególną rolę pełnił poeta w romantyzmie, kiedy to był zbawicielem świata. Wszak Konrad z III części Dziadów, Kordian z dramatu Słowackiego to nie tylko bohaterowie miłujący ojczyznę i walczący o jej wyzwolenie – to również poeci. Poezja w dramacie Adama Mickiewicza to siła, dzięki której Konrad – poeta jest w stanie zmienić świat. Znowu jest przedstawiona jako siła a Konrad jako poeta czuje w sobie moc, dzięki której może zmienić świat. W „Konradzie Wallenrodzie” ogromną rolę odgrywa stary poeta i pieśniarz litewski Halban, przyjaciel i doradca tytułowego bohatera, poeta. To dzięki niemu, wzruszony opowieściami Wallenrod odnajduje swoje miejsce na świecie jako Litwin, który odtąd będzie robił wszystko, aby uratować swą ojczyznę przed najazdami krzyżaków. Dzięki opowieściom Wallenrod nie zapomina o swoim litewskim pochodzeniu. Także Zygmunt Krasiński w „Nie-boskiej komedii” umiejscawia na piedestale poetę jako człowieka wybijającego się ponad przeciętność, dążącego do prawdy, chociaż jak każdy człowiek niedoskonałego. A jednak artysta Krasińskiego to poeta, głosi prawdę i to on jest w stanie dowodzić narodem. „Będzie kochał ludzi i wystąpi mężem pośród braci swoich”.

W „Weselu” Stanisław Wyspiański wyraża pogląd, że artysta, już nie tylko poeta, choć przede wszystkim poeta, ma lub mieć powinien wpływ na społeczeństwo, na to, co dzieje się w polityce. Młodopolski patriota, jakim był Wyspiański, pogrążony jest w smutku, gdy docierają do niego dekadencki sceptycyzm i pesymizm Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Umieszcza go w swojej sztuce i jest przeciwny jego poezji, która nie pobudza narodu do czynu. W „Weselu” występuje też Lucjan Rydel, w dramacie Pan Młody, który poddał się modzie ludomanii i wybrał sobie pannę z ludu na żonę. Gwoli sprawiedliwości należy w tym miejscu dodać, że sam Wyspiański miał za żonę chłopkę.

Artystyczną postacią w „Weselu” jest też Gospodarz – Władysław Tetmajer, krakowski malarz, któremu autor „Wyzwolenia” przeznacza ważną rolę człowieka, który łączy stan chłopski z inteligencją, gdyż i ten młodopolski artysta poślubił chłopkę, przez co mógłby wręcz zostać wodzem narodowego zrywu, do którego jednak nie dojdzie.

W każdym razie twórczość Stanisława Wyspiańskiego podejmuje w stopniu może i największym w naszej literaturze ważkość roli artysty jako bohatera literackiego i nie tylko literackiego. Być może najistotniejszym powodem, dla którego Wyspiański tak znaczącą rolę przypisuje artyście, jest to, że on, człowiek iście renesansowy posiadał koncepcja teatru ogromnego, polegającego na synkretyzmie i eklektyzmie, łączeniu w jedną całość wielu gatunków sztuki. W „Weselu” bohaterom – aktorom towarzyszy obok słowa obraz, dźwięk i muzyka. Domaga się Wyspiański bohatera literackiego jako artysty przedstawiającego tego, kto potrafi jednać nie tylko naród, nie tylko prowadzić go w stronę niepodległości, ale też kreatora syntezy sztuk.