Życie ludzkie jest nieprzewidywalne. Bywają dni radosne, pełne miłości i pozytywnej energii, lecz bywają też dni pełne cierpienia i nienawiści gdy czujemy, jakby cały świat był przeciw nam. Jest to nieuchronna część egzystencji, której nie możemy zmienić. Rzeczą, na którą mamy jednak wpływ jest nasz reakcja na określone przeżycia i emocje. Gdy spotka nas coś złego, załamujemy się, czy przezwyciężamy tę trudność i wychodzimy z sytuacji silniejsi, zależy tylko i wyłącznie od indywidualności. Różnorodność przeżyć ludzi jest szczególnie ukazana w epoce romantyzmu, przepełnionej miłością tajemniczością uczuciowością i poznaniem wewnętrznym. skupia się ona na reakcji serca człowieka w miejsce logicznego rozumowania.

Jedną z najbardziej znanych postaw wobec doświadczeń miłości i cierpienia są uczucia Wertera w utworze “Cierpienia młodego Wertera”. Tytułowy bohater utworu zakochuje się w ślicznej, szlachetnej i pogodnej kobiecie- Lotcie, która jak potem okazuje się, jest zaręczona. Wiadomość ta wstrząsa Werterem, nie umie poradzić sobie z własnymi emocjami, przytłaczają go. Miłość i cierpienie bohatera są nierozłączne, o czym świadczą słowa „Czyż musiało być tak, że to, co tworzy szczęście człowieka, stało się znów źródłem jego cierpienia? Pełne gorące uczucie mego serca dla żywej natury, które dawało mi tyle rozkoszy […] staje się teraz dla mnie nieznośnym dręczycielem, katującym duchem, który prześladuje mnie na wszystkich drogach”. Nieszczęśliwa miłość do Lotty sprawia, że jest samotny, chce uciec od rzeczywistości, co skutkuje zagłębieniem się w świat wewnętrzny, aż do spokojnie zaplanowanej decyzji samobójstwa, które uważał za jedyną drogę ucieczki dla człowieka z tak wielkim niewyobrażalnym bólem. Werter przyjmuje postawę bierną, zamiast walczyć o Lottę i jej miłość, pokornie poddaje się i akceptuje jej decyzję o poślubieniu Alberta.

Bohaterem, który zachowuje się antagonistycznie do Wertera, jest Giaur w powieści poetyckiej napisanej przez George’a Byrona. W utworze na drodze odwzajemnionej miłości Leili i Giaura do szczęścia stoi Hassan - mąż Leili. Giaur gotowy jest walczyć o swoje szczęście. Chce uciec z Leilą, lecz Hassan dowiaduje się o tym i postanawia wydać rozkaz zatopienia Leili, zgodnie w panującym obyczajem. Gdy Giaur poznaje przyczynę śmierci ukochanej, bez wahania zabija Hassana w akcie pomszczenia straty swojej miłości. Jest on symbolem bezkompromisowości i odwagi. Jego cierpienie ukazane jest w odstępie 6 lat od śmierci Leili. Mieszka wtedy w klasztorze, jest samotny. Cały czas na nowo przeżywa stratę dziewczyny. Podczas spowiedzi mówi jednak, że niczego nie żałuje, ale obwinia się za jej los.

W „Ucieczce” Adama Mickiewicza opisane są dzieje kochanków, którzy zostali rozdzieleni wojną. Dziewczyna jest samotna, tęskni za kochankiem, nie wierzy ludziom wokół, którzy uważają go za zmarłego. Jej cierpienie przejawione jest w otępieniu i bierności, lecz jej miłość do niego jest uczuciem najważniejszym i jest ona gotowa poświęcić wszystko, aby kochanek do niej powrócił. Dlatego ostatecznie decyduje się na pomoc wiedźmy. Niestety nie wychodzi jej to na dobre, ponieważ zakochani trafiają do piekła. Ukazuje to potęgę i zakres ludzkich uczuć.

Jak widać na powyższych przykładach, każdy człowiek zachowuje się inaczej wobec egzystencjalnych doświadczeń miłości i cierpienia. Niektórzy, jak Werter biernie poddają się swojemu losowi, inni prowadzą walkę, a jeszcze inni są gotowi poświęcić wszystko.