Miłość to uczucie, które spotyka każdego człowieka na pewnym etapie jego życia. Może to być miłość rodzicielska, przyjacielska, patriotyczna lub do drugiej osoby, romantyczna. Szczęście przynoszone przez relację z drugą osobą może dać dużo dobrego, zwłaszcza gdy uczucie zostanie odwzajemnione. Niestety nie zawsze się tak dzieje, przez co relacja będzie źródłem cierpienia. Podobnie w przypadku toksycznego związku, gdzie pojawia się przemoc lub inny rodzaj agresji wymierzony w druga osobę. Ze względu na ilość potencjalnych zagrożeń sądzę, iż nie warto ryzykować. Obdarzenie drugiego człowieka mocnym uczuciem może odbić się bardzo negatywnie na psychice jednostki, a w skrajnej sytuacji zakończyć się poważnymi zaburzeniami lub samobójstwem.

Odnalezienie w życiu miłości często wymienia się jako cel lub sens egzystencji ludzkiej. Niesie to jednak za sobą wiele potencjalnych konsekwencji. Jest spora szansa, że uczucie będzie nieodwzajemnione, przez co człowieka spotyka jedynie zawód. Podobnie przy uczuciu odwzajemnionym, nadal przez różne okoliczności może być nieszczęśliwe, na przykład przez niesprzyjające okoliczności, które nie pozwalają na szczęśliwe wspólne życie. W literaturze łatwo odnaleźć wiele przykładów nieszczęśliwej miłości, zwłaszcza u autorów romantycznych. Adam Mickiewicz również dodał taki wątek do „Dziadów” w części IV, choć w elementach pojawia się także w części II (duch byłego kochanka, ostatni ze wszystkich obecnych w czasie obrzędu). Pustelnik, który okazuje się duchem, opowiada księdzu o swoim życiu. Już na samym początku załączonego fragmentu śpiewa pieśń „Kto miłości nie zaznał, ten żyje szczęśliwy / I ma noc spokojną, i dzień nietęskliwy”. Odzwierciedla to poglądy mężczyzny na temat miłości, w której widzi jedynie pasmo bólu i cierpienia. Mówi o tym z własnych doświadczeń. Uczucie skłoniło go do popełnienia samobójstwa, przychodzi do księdza już „umarły dla świata”. Wygląda przerażająco, przez co boją się go dzieci duszpasterza. Gdyby nie poznał tamtej kobiety i się w niej nie zakochał, czułby się dużo lepiej, nie cierpiałby, czekając na zbawienie w czyśćcu. W jego przypadku za nieszczęśliwe wzdychanie do ukochanej zapłacił najwyższą możliwą cenę — życie.

Pustelnika można określić jako osobnika werterycznego, ponieważ był stylizowany na główną postać epistolarnej powieści Wolfganga Goethego. Od imienia głównego bohatera wywodzi się również zastosowany termin. Werter źródło swoich cierpień widział w odwzajemnionym, lecz nieszczęśliwym uczuciu do Lotty. Wybranka miała już partnera, narzeczonego, któremu pozostała wierna. Werter oparł całe swoje życie na nieszczęśliwej miłości. Młodzieniec był sentymentalny, ubierał się cały czas w ten sam sposób co podczas pierwszego spotkania z ukochaną. Cierpienie doprowadziło go do śmierci z miłości.