Stanisław Wyspiański w swoim dramacie “Wesele” idealnie przedstawił realia społeczeństwa w roku 1900 i wcześniejszym. Ludzi uśpionych, stojących w bezruchu, a jednak żyjących i mogących zdziałać cuda, gdyby tylko spojrzeli na siebie inaczej.

Przedstawia dwa społeczeństwa - inteligencję i chłopów, którzy w bronowickiej chacie mają szansę zjednoczyć się i doprowadzić do powstania. Lecz dzieli ich zbyt wiele, nie potrafią spojrzeć na siebie przychylnie prócz tych którzy zauroczyli się w chłopomanii, inteligentów wybierających na żony niewyedukowane chłopki ze wsi, by resztę swojego życia spędzić na polanach, pisząc wiersze i odpocząć od zgiełku miasta, są to ludzie, którzy nie myślą o ratowaniu państwa, jest im to obojętne, myślą tylko o swoim szczęściu, są uśpieni w umyśle, pragną odciąć się od wszystkiego, co związane z miastem i inteligencją, zaś chłopi czekają na przywódcę, są gotowi przelać krew nawet w jednej chwili, lecz są zbyt porywczy i nieokiełznani, działają pod wpływem chwili i emocji, potrzebują wodza, który ich poprowadzi, świadomego inteligenta który stanie na ich czele. Wernyhora przychodzi do gospodarza, widząc w nim odpowiedniego człowieka na przywódcę. Kogoś, kto wywodzi się z inteligencji.