Wiersz zatytułowany „Biała magia” pochodzi z cyklu erotyków zaadresowanych przez Krzysztofa Kamila Baczyńskiego „Do Basi”. Powstał na początku 1942 roku, swoją jasnością i miłosnym charakterem nieskażonym jeszcze elementem katastrofizmu różni się więc od późniejszych wierszy poety, zwłaszcza tych pisanych w 1944 roku.

Utwór został skonstruowany wokół konceptu urzeczowienia (reifikacji) głównej bohaterki świata przedstawionego, jaki swoją wypowiedzią kreuje podmiot liryczny. Barbara zostaje więc przestawiona pod postacią szklanego dzbana, który symbolizuje jej delikatne, gładkie ciało, wypełniane „srebrnymi kropelkami głosu”. W tej postaci bohaterka nabiera nowych możliwości:

„(…) światłem
zapełnia się i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały pył miesiąca”.

Poprzez taką hiperbolizację podmiot liryczny ukazuje ją jako postać o tajemniczym, jasnym blasku, przypominającym ten, jaki ciała niebieskie odbijają nocną porą od niewidzialnego słońca. W kolejnej strofie ów magiczny walor wzrokowy zostanie również wzbogacony o aspekt meliczny:

„Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice się prześlizną
jak snu puszyste listki”.

Użyte tutaj wyrazy dźwiękonaśladowcze kreują przestrzeń otaczającą czytelnika miękkimi szelestami, te z kolei tworzą nastrój błogości, spokoju, delikatnej senności.