Jest jesień roku 1959. Do szkoły z ogromnymi tradycjami przybywa nowy nauczyciel języka angielskiego John Keating. Gromadka młodych uczniów Akademii Weltona trafia pod jego opiekę. Keating dobrze zna realia Weltona – jest absolwentem tej szacownej uczelni. Akademii przyświecają cztery złote zasady: Tradycja, Honor, Dyscyplina i Doskonałość, będące zarazem synonimem bezdusznego systemu edukacji. Ekscentryczny profesor wnosi w szacowne mury ekskluzywnej uczelni ducha poezji, miłości życia i, co najważniejsze, niechętnie tu widzianą umiejętność samodzielnego myślenia. Zainspirowani przez niego chłopcy odnawiają tytułowe Stowarzyszenie Umarłych Poetów – sekretny związek, w którym odkrywają piękno zapomnianych utworów, a także prawo do marzeń, wolności i buntu. Zasada Carpe diem – chwytaj dzień, chwytaj chwilę, zaczyna rządzić ich własnym życiem, zrywają z podwładną rolą potulnych dzieci swoich rodziców. Zaczynają realizować swoje marzenia, pragnienia. Neil zakochuje się w teatrze i pragnie zostać aktorem. Pomimo zakazu ze strony ojca występuje w sztuce Szekspira Sen nocy letniej. Gdy ojciec dowiaduje się o tym i zamierza usunąć go z Welton z myślą o zapisie go Akademii Wojskowej. Neilowi sprawia to ból i tej samej nocy popełnia samobójstwo. Keating zostaje oskarżony przez dyrekcję szkoły o spowodowanie tragedii i zostaje wyrzucony z pracy. Jego uczniowie jednak na zawsze czują się odmienieni. Keating zawsze chciał, by go nazywano “Kapitanem” – ze względu na wiersz Walta Whitmana pt. O Captain! My Captain!. Tymi też słowami uczniowie pożegnają swego niezwykłego nauczyciela. W filmie pojawiają się fragmenty poezji takich twórców jak (obok Walta Whitmana): Alfred Tennyson, John Keats, George Gordon Byron oraz Abraham Cowley.