Cierpienia młodego Wertera to powieść epistolarna (pisana w formie listów). Powieści epistolarne często opisują historię miłosnego trójkąta (mąż, żona, kochanek). Miłość przedstawiana jest jako uczucie nieszczęśliwe, choć odwzajemnione. Taka forma powieści miała wywołać w świadomości odbiorcy dzieła wrażenie autentyczności historii. Goethe rozpoczyna powieść wstępem od wydawcy, w którym powiadamia czytelników, że zebrał listy Wertera. Werter jest zachwycony piękną przyrodą, która otacza go podczas pobytu w Wahlheim, szuka w niej ukojenia, najlepiej czuje się w przestrzeni naturalnej. Przyrównuje to Wahlheim do cudownego miejsca, słowami „leży ono tak blisko nieba”. Werter utożsamiał się z naturą. Był jej bardzo oddany, w niej szukał harmonii i spokoju, którego mu tak brakowało wśród ludzi. Werterowi pasowało życie pośród natury. Pisał, że w przyrodzie odnalazł szczęście, że dawniej radość sprawiało mu patrzenie na źdźbło trawy, na komary tańczące na tle zachodzącego słońca. 12 grudnia 1772 roku Werter jest pełen smutku podczas gdy w nocy poszedł w miejsce gdzie kiedyś z Lottą spędzał wspaniałe chwile. Dookoła wszystko zalane jest wodą, pola, łąki, zagajniki. Werter był zdruzgotany tym co zobaczył, że coś tak pięknego zamieniło się w takie ponure i nieprzyjemne miejsce. Przez chwile miał myśli samobójcze, aby skoczyć we wzburzone fale, bo nie chciał już dalej znosić swoich cierpień, lecz opamiętał się i doszedł do wniosku , że to jeszcze nie jego godzina wybiła. Werter spoglądając na miejsce gdzie spotykał się z Lottą, przypominał sobie jak spędzał z nią najlepsze chwile w swoim życiu. Swoje położenie ocenia jako przedłużanie swoich męk, które nie uchronią go od samobójstwa. Bohater jest zdruzgotany psychicznie, myśli ,że zwariował na punkcie Lotty, ogarnia go szał na jej punkcie.