„ Dobro przyjeliśmy z ręki Pana , czemu zła przyjąć nie możemy? ‘’ Relacja człowieka z Bogiem , która na przestrzeni wieków jest uniwersalnym tematem występującym w literaturze. Księga Hioba to jedna z ksiąg starotestamentowych , w której poruszono problematykę cierpienia niezawinionego. Mąż z ziemi Uz jest archetypem człowieka cierpiącego , który stał się obiektem zakładu, pomiędzy Bogiem a diablem. Podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie i jest bogobojnym mężczyzną, który został doświadczony przez Boga . Utwór jest monologiem lirycznym , refleksją człowieka pochłoniętego cierpieniem . Swoje myśli kieruje do Boga , o czym świadczą zwroty takie jak „czy wzrok swój kiedyś odwrócisz? ‘’ . Wiersz reprezentuje lirykę bezpośrednią ,refleksyjną , ponieważ zawiera przemyślenia osoby mówiącej w wierszu. Utwór jest stroficzny , zbudowany nieregularnie . W pierwszych wersach wiersza podmiot liryczny porównuje ludzkie życie do walki oraz podkreśla, że człowiek jest małoważny , nieistotny. W kolejnych wersach widzimy ,że życie jest pełne cierpienia. Osoba mówiąca w wierszu zadaje pytania ,kiedy nadejdzie kres jego męczarni. W piątej linijce „ja’’ liryczne ukazuje nam obraz człowieka cierpiącego fizycznie. Bardzo szczegółowo przestawia przejawy choroby Hioba. Z kolejnych części utworu ,możemy wywnioskować, że ludzkie życie jest kruche, szybko przemija w trwodze , a sam człowiek jest słaby , nieszczęśliwy i smutny. Podmiot liryczny uważa życie jedynie za przygotowanie do śmierci. W dwóch ostatnich wersach trzeciej strofy możemy zauważyć relację między Bogiem a człowiekiem. Widać ,że istota ludzka jest niczym wobec Boga. Stwórca nie dostrzega człowieka ,zaś człowiek nie rozumie postawy Stworzyciela . Ojciec Niebieski wie wszystko o ludzkim życiu i ma na nie wpływ. Osoba mówiąca w wierszu jest pokorna i nie obraża Boga , mimo że go doświadczył. Podmiot liryczny żali się nad sobą i jest w pełni przygotowany na śmierć. Chociaż człowiek nie rozumie wyroków boskich , ma nadzieję ,że zostanie wynagrodzony za cierpienie. „Dał Pan i zabrał Pan ,niech będzie imię pańskie błogosławione’’.

      Obraz człowieka i jego relacja z Bogiem jest uniwersalnym tematem , który możemy spotkać w Psalmie 8.           

Psalm jest to gatunek wywodzący się z biblii , charakteryzujący się podniosłym stylem i patosem. Psalm 8 jest jednym ze 150 utworów znajdujących się w Księdze Psalmów , które są przypisywane Królowi Dawidowi. Podmiot liryczny wypowiada się w 1 osobie. Utwór jest psalmem pochwalnym , gdyż człowiek wielbi i wychwala swojego Stworzyciela. Adresatem lirycznym jest Pan Bóg . Utwór prezentuje lirykę bezpośrednią , inwokacyjną . Wiersz jest stroficzny , o budowie nieregularne . Charakteryzuje go religijność i dzięki apostrofom do Boga przybiera formę modlitwy. Psalmista ukazuje nam ,że Stwórca obdarza człowieka wszelkimi dobrami. Ludzie są zauważani przez Boga , dostrzegają jego dobro i miłosierdzie. Człowiek dzięki swojemu Panu ,żyje w dostatku i szczęściu. Jest on również wrażliwy na piękno przyrody – piękno ,które wywodzi się spod boskiej ręki. Stworzyciel docenia człowieka , uważa go za najważniejsze ze swoich stworzeń. Jest wyjątkowo dobry i hojny dla ludzi ,gdyż stworzył dla nich świat i dał im nad nimi władzę . Człowiek jest niezmiernie wdzięczny Bogu za wszelkie dobra , którymi go obdarzył. Wychwala i podziwia swojego Władcę , lecz uważa ,że nie zasłużył na wszystko co od niego otrzymał. Po przeanalizowaniu dwóch utworów fragmentu Księgi Hioba i Psalmu 8 można stwierdzić ,że łączą je podobieństwa , jak i różnice. Oba wiersze wywodzą się z Biblii . Przybierają również charakter modlitwy i zwrotu do Boga. Fragment księgi Hioba tak jak i Psalm 8 jest monologiem lirycznym. Te dwa utwory różni postawa człowieka wobec Boga . W Księdze Hioba człowiek jest mały , nic nie znaczy , natomiast w Psalmie 8 człowiek jest najważniejszym stworzeniem Pana , które jest przez niego zauważane i doceniane . Hiob jest człowiekiem cierpiącym , nieszczęśliwym ,zaś podmiot liryczny w Psalmie 8 jest niezwykle szczęśliwą osobą . Na podstawie fragmentu Księgi Hioba oraz Psalmu 8 , można stwierdzić ,że na przestrzeni wieków twórcy zajmowali się zagadnieniem relacji Boga z człowiekiem , gdyż jest to temat uniwersalny , ponadczasowy.