W wierszu dominuje melancholia, smutek oraz pesymizm. jest to wiersz zarówno impresjonistyczny jak i symbolistyczny. Podmiot liryczny opisuje ponury, deszczowy dzień wyrażając przy tym swoje własne uczucia oraz przelotne wrażenia wywołane jesienią. Wiersz ten jest przede wszystkim wierszem dekadenckim. Dominuje w nim poczucie nadchodzącego końca. Deszcze jesienny jest brudny, nieprzyjemny, a świat staje się szary. Jesienią wszystko umiera, ponieważ z całej natury powoli uchodzi życie. Wszystko staje się jednostajne, nużące - tak jak deszcz. Podmiot liryczny pozostał sam, ponieważ odszedł od niego ktoś, kto mógłby go pokochać. Według Staffa świat jest pełen zła i ludzkich nieszczęść. Staff mówi o sobie, że w swoim życiu doświadczył nieszczęśliwej miłości. Deszcz to symbol smutku. Utwór jest bardzo charakterystyczny dla okresu Młodej Polski. Wiersz to dwunastozgłoskowiec - wprowadza nas w nastrój rytmiki i jednostajności, a zarazem zawarte są w nim symbole, efekty muzyczne i malarskie. Rytmy są zawsze parzyste i regularne. Występują określenia dźwiękowe: “deszcz dzwoni” , “jęk szklany” , oraz określenia kolorystyczne: “ciemna dal” , “szare światło” . W wierszu są liczne metafory oraz powtórzenia nadające powagę słowom.