Tematem pracy jest analiza porównawcza dwóch tekstów.Pierwszym z nich jest fragment powieści “Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego powstały pod koniec XIX wieku.Drugim tekstem jest wiersz pod tytułem “W chałupie” Jana Kasprowicza. Obraz biedoty we fragmencie utworu “Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego pokazuje nędze,brzydotę,zaniedbanie,brud,zawalające się rudery,ohydny wygląd zewnętrzny ludzi i ich otoczenia oraz cierpienia i upodlenie.Obraz ten świadczy o beznadziejnym położeniu biedoty warszawskiej.Fragment opisuje starą schorzałą Żydówkę sprzedającą gotowany bób,fasolę,groch jak również roznosicieli wody sodowej,zbrudnymi oblepionymi szklankami w rękach.Sam widok wywołuje obrzydzenie.Jedna z roznosicielek wody jest prawie do naga obdarta i ma zżółkłą,martwą twarz,w sklepikach obok papierosów leżą różne produkty spożywcze,podłogi tych sklepików są brudne,a na nich bawia się obdarte i również brudne dzieci.Z warsztatów szewskich czuć smród,a z okien domów wyglądają chore,chude i zielone twarze. Wiersz “W chałupie” Jana Kasprowicza opisuje wnetrze chłopskiej chaty.Kasprowicz dla opisania owej wiejskiej izby nie stara się segregować ani ze względu na ich wagę,ani ze względu na walory estetyczne.Stłuczona szyba,zatkana szmatami ,zgniła poręcz i poszczerbione doniczki mówią o nędzy wprost.Większość zgromadzonych przedmiotów są brzydkie;wybite okno zatkane szmatą,osmolone garnki,zgnieciony łokciem kartofel.Na tle brzydoty pokazane są dwie kobiety-matka i córka,z których każda z nich ma swoisty urok i oznaki kobiecej urody.Zjednej strony brzydota izby ,z drugiej matka i córka tworza kontrast.Ilustrując wygląd wnętrza izby,uwypuklając jego szarą brzydotę ma udowodnić biedę bytujących w nim mieszkańców. Oba obrazy opisują biedę miasta i wsi.Obrazy nie różnią się niczym.Są szare,brudne,zaniedbane,budzą obrzydzenie a zarazem współczucie dla ludzi mieszkających w takich warunkach.