Zygmunt Krasiński urodził się w Paryżu 19 lutego 1812 roku. Był synem Wincentego Krasińskiego - generała gwardii Napoleona, hrabiego Cesarstwa, komandora Legii Honorowej, wyznawcy potęgi napoleońskiej (później generała rosyjskich carów - Aleksandra I i Mikołaja I). Sam cesarz Napoleon zgodził się być ojcem chrzestnym syna swojego ulubionego żołnierza.

Po klęsce Napoleona ojciec poety wrócił do Warszawy. Zygmunt Krasiński spędził dzieciństwo w Opiniogórze i w Warszawie. Po śmierci matki jego wychowaniem i edukacją zajął się ojciec.

Zygmunt Krasiński początkowo uczył się w domu, następnie zdał do najwyższej klasy liceum prowadzonego przez Samuela Bogumiła Lindego. Zanim skończył 16 lat, był już studentem prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Miał wówczas za sobą pierwsze próby literackie. Z polecenia ojca nie wziął udziału w studenckiej manifestacji patriotycznej, przez co został znieważony przez kolegów. Po tym zajściu musiał od 1829 roku studiować za granicą, w Genewie. Zygmunt Krasiński nie wziął również udziału w powstaniu listopadowym w 1830 roku. Prosił ojca o pozwolenie, ale ten po raz kolejny zadecydował za syna. W tym samym roku, w sierpniu, Zygmunt Krasiński poznał Adama Mickiewicza.

W 1832 roku Wincenty Krasiński wezwał syna z zagranicy, by przedstawić go Mikołajowi I. Chciał w ten sposób zapewnić Zygmuntowi Krasińskiemu karierę dworską lub dyplomatyczną. Lojalistyczna postawa Wincentego była osobistą tragedią Zygmunta Krasińskiego. Rozczarowany postawą ojca, poprosił go o umożliwienie mu wyjazdu do Wiednia, a potem do Włoch. Od tej pory przebywał i tworzył na emigracji. Poznał Cypriana Kamila Norwida i Juliusza Słowackiego, z którymi połączyły go więzy przyjaźni. W 1838 roku nawiązał romans z Delfiną Potocką. Znajomość ta przetrwała do 1846 roku, stopniowo przeradzając się w przyjaźń. W 1843 za namową ojca ożenił się z Elizą Branicką (1820-1876), polską malarką, której uczucie i zalety charakteru docenił dopiero później, gdy zmienił się jego stosunek do Delfiny.

Zygmunt Krasiński wydawał swoje utwory bezimiennie, pod pseudonimem lub cudzym nazwiskiem. Zabieg ten pozwolił mu na swobodę wypowiedzi, jednocześnie mógł przyjeżdżać do ojczyzny, nie narażając się na represje. Zmarł 23 lutego 1859 roku w Paryżu.