Głównym celem mojej pracy nad jakim się skupię jest rola i pozycja Kanady w kreowaniu bezpieczeństwa globalnego i regionalnego. Praca ta oparta będzie o charakterystykę tego państwa. Zostaną w niej uszczegółowione informacje o historię, ideologię, religię i ustrój. Opiszę także jakim potencjałem (terytorium, ludność, zasoby, dochód, źródła energii) i systemem militarnym dysponuje Kanada (m. in. doktryna, strategia bezpieczeństwa i obrony) Kanada jako państwo istnieje od 1867 roku. Nastąpiło wtedy zjednoczenie kolonii brytyjskich, które leżały na północy kontynentu Ameryki Północnej, od rzeki Świętego Wawrzyńca, krainy Wielkich Jezior, i na zachodzie od równoleżnika 49°N. Terytorium Kanady graniczy z trzech stron z Oceanami: Atlantyckim na wschodzie, Spokojnym na zachodzie i Arktycznym na północy. Istotnym składnikiem procesu implementacji traktatu CFE była redukcja sprzętu którą podzielono na trzy etapy. Do 1995 roku zniszczono około 87% sprzętu przeznaczonego do redukcji w tym państwa NATO wykonały ponad plan swoje zobowiązania. Sygnatariuszy traktatu CFE obowiązywać zaczoł również akt zamykający rokowania w sprawie stanu osobowego konwencjonalnych sił zbrojnych w Europie o charakterze politycznym- CFE1A. Został on podpisany 0 lipca 1992 roku w Helsinkach, stając się uzupełnieniem już istniejącego traktatu CFE. W wyniku realizacji jego postanowień 1,3 mln żołnierzy opuściło szeregi armii w strefie obowiązywania CFE. Następnie wraz ze zbliżaniem się końca procesu redukcji i nadchodzącą konferencją przeglądowa, Rosja przedstawiła dokument CFE-2, zawierający propozycję wprowadzenia istotnych zmian w dotychczasowych założeniach traktatu. Zmiany dotyczyły dalszej redukcji sprzętu 15-20 procent poniżej przyjętych pułapów traktatowych oraz zastąpienia limitów blokowych pułapami krajowymi. Zdaniem Rosji nową propozycją rozbrojeniową winny być objęte wszystkie państwa OBWE. W 1999 roku w Stambule osiągnięto kompromis w sprawie nowych uregulowań traktatu CFE. Rosja wyraziła zgodę na rozmieszczenie wojsk NATO na terytoriach nowych członków sojuszu. Przyjęto uregulowania zakładające że narodowe i terytorialne pułapy uzbrojenia konwencjonalnego będą uzupełnione zobowiązaniami politycznymi w postaci umów między zainteresowanymi państwami. Kolejną zmiana było wyrażenie zgody na przystąpienie do reżimu CFE nowych członków. W ramach subregionalnej płaszczyzny budowy bezpieczeństwa podjęto kroki zmierzające do redukcji zbrojeń w byłej Jugosławii. Na mocy porozumienia Florenckiego z 14 czerwca 1996 roku ( było wzorowane na traktacie CFE) ustanowiono nowe liczbowe pułapy dla pięciu kategorii ciężkiego uzbrojenia w Chorwacji, Bośni i Hercegowinie i byłej Jugosławii. Pomimo wielu trudności związanych z ustaleniem faktycznej liczby sprzętu wojskowego będącego w dyspozycji zwaśnionych stron, OBWE udało się wyeliminować z tego regionu 6540 sztuk broni i sprzętu około 700 czołgów i 60 samolotów bojowych. W 2000 i 2001, Federacja Rosyjska wycofała się z koleją 141 samobieżnej artylerii i innych pojazdów opancerzonych i zniszczono lokalnie 108 czołgów T-64 i 139 innych fragmentów sprzętu wojskowego ograniczonych na mocy Traktatu o Konwencjonalnych Siłach Zbrojnych w Europie (CFE). W 2002 i 2003 roku rosyjscy wojskowi zniszczył kolejne 51 pojazdów pancernych. Również zaczęto wycofywać w 2004 roku sprzęt i rozbrajać kolejne obszary. Mianowicie wycofano w 2004 roku 11 pociągów sprzętu wojskowego i około 37 pociągów z amunicją. Całe rozbrajanie było nadzorowane przez rosyjskich wojskowych i przez urzędników stacjonujących w rejonie rozbrajania. Podpisanie i wcielenie w życie traktatu CFE przynosiło efekty, a jego postanowienia były realizowane zgodnie z planem. Jednak przemiany polityczne i geostrategiczne jakie nastąpiły na starym kontynencie pod koniec lat 80 i na początku lat 90 wymusiły modyfikacje traktatu CFE. Warto jednak wspomnieć że traktat CFE ten obowiązuje cały czas, i nadal odbywają się w jego ramach spotkania na szczeblu międzynarodowy. Ostatnie takie spotkanie miało miejsce w 2011 roku. I właśnie 21.03.2011 roku w Wiedniu doszło do zatwierdzenia przez 56 państw członkowskich nowych decyzji dotyczących dostawania się broni konwencjonalnej w niepowołane ręce. Nadmiar amunicji konwencjonalnej w państwach należących do OBWE stanowi spory problem. Broń konwencjonalna jest często nieodpowiednio składowana i źle strzeżona przez co stanowi zagrożenie. Taka broń może również łatwo dostać się w nieodpowiednie ręce. Decyzja podjęta w Wiedniu jak pierwsza na arenie międzynarodowej zaleca zniszczenie jako preferowaną metodę pozbywania się takich amunicji. Moim zdaniem w dzisiejszych czasach trzeba umacniać współpracę Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie gdyż jest to ważna organizacja zapewniająca bezpieczeństwo w Europie ale i nie tylko w Europie, ale i na Świecie i jej zachwianie mogło by mieć duży wpływ na bezpieczeństwo które jest ważnym priorytetem na całym świecie .