Charakter Clausevitza był określany w różny sposób. Dla brytyjskich historyków wojennych był on żołnierzem nad żołnierze, który stworzył praktyczną militarną filozofię zaadresowaną do żołnierzy. Peter Paret, niemiecki emigrant, który jest jednym z najbardziej wyróżniających się w dzisiejszych czasach badaczem pochylonym nad postacią Clausevitza ukazuje go jako wybitnego lecz pod pewnymi względami oschłego intelektualnie. Krytycy Clausevitza opisują go jako krwiożerczego dyletanta, podczas gdy generacja znudzonych studentów w Niemczech, Anglii i Ameryce traktuje go jak drobiazgowego starego pedanta, który popełnił uprzykrzykający im życie tom. W rzeczywistości Clausevitz był złożonym charakterem, który pozostawił po sobie spuściznę nie łatwą do przeanalizowania. Wrażliwy, nieśmiały z natury miłośnik książek, potrafił być równocześnie porywczy w swojej polityce, miłości do żony i dążeniu do wojennej sławy. Często jednocześnie wykazywał się opanowaniem i odwagą. Był nietknięty skandalami ze swojego życia prywatnego. Intelekt pozwalał mu być bezlitosnym dla wszelkich nowych pomysłów – również swoich. Jego gorliwej analitycznej inteligencji towarzyszyła intelektualna arogancja, którą demonstrują sarkastyczne komentarze w ‘on war’. Taki charter może wypływać na fakt, że kiedy piął się na wysokie stanowiska w Pruskiej armii, raczej służył w szeregach niż rozkazywał (gdzie wydawałoby się, że jest jego miejsce). Jego przeznaczenie zawsze kierowało go w sam środek militarno – politycznych wydarzeń. Carl Philips Gottlieb von Clausewitz urodził się w 1780 roku w pobliżu Magdeburga. Jego rodzina była niemiecka, chociaż ich patriotyczne uczucia skierowane były w stronę Prus. pomimo swoich pretensji do arystokracji Byli przedstawicielami średniej klasy. Jego ojciec był emerytowanym Pruskim żołnierzem (został wydalonym z wojska z powodu nie przynależenia do stanu wyższego). Do arystokracji Clausevitzowie przyjęci zostali dopiero w 1827 roku. Mogło być to frustrujące dla Carla, który romansował z wysoko urodzoną Marią von Bruhl. Miał dwanaście lat, kiedy wstąpił do wojska. Świadkiem pierwszych walk był w wieku lat 13po tym jak Prusy wycofały się z wojen rewolucji francuskiej w 1795 roku, carl spędził 5 lat na obowiązkach garnizonowych. W tym czasie sam zapewniał sobie edukacje. Oprócz pasji militarnych Clausevitz interesował się również sztuką oraz naukami przyrodniczymi. Jego wysiłki zakończyły się sukcesem – dostał się do szkoły oficerskiej w Berlinie, która później miała przekształcić się z słynna Kriegsakademie. Tam szybko zainteresował się nim nowy dyrektor - Gerhard von Scharnhorst, który będąc pod wrażeniem jego umiejętności stał się jego mentorem,. Sponsorem i bliskim przyjacielem. W 1803 ukończył Akademię z najwyższym wynikiem i został nagrodzony pozycja adjunkta młodego księcia Augusta, co umożliwiło mu bliski kontakt z rodziną królewską. Był to bogaty lecz bardzo trudny okres dla Clausevitza, zołnieża ze średniej klasy. W tym też okresie poznał swoją przyszłą żone – Marię von Bruhl, która pochodziła ze strarej saxońskiej arystokracji. We francji władzę przejął Napoleon Bonaparte i zaczął wojnę mającą pozyskać dla Francji nowe terytoria przeciwko koalicji Angli, Austrii, Rosji i Szwecji. Do walk po dołączyły Prusy w 1806 roku, ale bardzo mocno ucierpiała w bitwach pod Jeną i Auerstadt. Clausevitz wraz z Księciem Augustem zostali pojmani jako jeńcy wojenni. Połowę roku 1807 spędzili w Berlinie i Neu – Ruppin. Carl zaczął pisać krytyczne artykuły o militarnych porażkach z poprzedniego roku. W 1807 roku pruski król Fryderyk Wilhelm III podpisał traktat tylżycki, w którym oddawał Napoleonowi niemalże połowę pruskich ziem. Znaczyło to jednak również, że Slausewizt i książe August zostali uwolnieni z aresztu. W 1808 powrócił do Berlina został asystentem Scharnhorsta i wziął udział w reorganizacji armii pruskiej. W 1810 został majorem i zaczął uczyć w Berlińskiej kriiegschule. A także był odpowiedzialny za edukację wojskową następcy tronu. Jego wynagrodzenie i dobra reputacja ostetcznie przekonała rodzinę Marii i para pobrała się w Berlinie 17 grudnia 1810 roku. Napięcie pomiędzy prusami a Fracją wzrastało. W lutym 1812 roku król Fryderyk Wilhelm odpowiedział na prośbę Francji i wysłał 20,000 zołnieży do Rosji, aby walczyli wraz wojskiem Napoleona. Clausevitz odmówił współpracy militarnej z Francją, porzucił armię pruską i wstąpił do rosyjskiej. Pozostawił manuskrypt Zasady wojny jako instrukcje dla następcy tronu. Po wielu bitwach ostetcznie Rosja pokonała Francję. Cała Pruska armia dołączyła do Rosji i wygrała wielka bitwę pod Lipskiem w 1813 roku, a następnie zdobyty został Paryż. clausevitz Walczył w całej kampanii rosyjskiej, odegrał kluczową rolę w doprowadzeniu do dezercji pruskich korpusów Yorcka z Armii Francuskiej, został rosyjskim oficerem łącznikowym z kwaterą Blüchera, później mianowany dowódcą rosyjsko-pruskiego legionu. W 1814 roku Carl został przywrócony do armii Pruskiej, jednak wciąż nielubiany przez króla Fryderyka nie dostał żadnego wysokiego stanowiska. Po ucieczce Napoleona z Elby Clausevitz walczył pod Ligny, a nastepnie pod Waterloo jako szef sztabu III Korpusu Armii Pruskiej generała Thielmanna. 1816-1818 – służył w sztabie generała Gneisenau w Koblencji. Gdzie wraz z Marią mieszkali. 1818 – otrzymał stopień generała-majora. Został dyrektorem Akademii Wojskowej (funkcję tę pełnił do 1830 roku) polecony przez kolejną kluczową figurę w pruskiej armii – Augusta von Gneisenau. W tym czasie poświęcił się głównie badaniom naukowym, gdyż nie mógł młodym pokoleniom przekazywać swoich idei. Uczył na niższych profilach i z powodu jego rumianej karnacji krążyły nawet plotki, iż jest alkoholikiem. Było to jednak spowodowane problemami ze skórą, których nabawił się podczas walk w mroźnej Rosji, gdzie temperatury nieraz spadały nawet poniżej minus 40 stopni. 1831 – mianowany szefem sztabu armii obserwacyjnej generała Gneisenau w Poznaniu, zlokalizowanej na granicy z Polską mającej kontrolować powstanie listopadowe. Był cięty na Polaków, których uważał za niezdolnych do rządzenia samymi sobą. Rosyjska armia interwencyjna przywlokła ze sobą epidemię cholery, na którą zmarł 16 listopada we Wrocławiu.