Nie jest się takim, jak się o sobie myśli. Jest się takim jak myślą o Tobie inni.

Czy to prawda? Jakimi ludźmi jesteśmy? To pytanie często zadajemy sobie w chwili zadumy, w momencie podejmowania ważnych decyzji, w chwili gdy kończymy jakiś etap w naszym życiu. Czy moja samoocena pokrywa się z tym, co myślą o mnie inni? Problem ten porusza Zofia Nałkowska w swojej powieści „Granica”, w której bohater Zenon jest przedmiotem rozważań na ten temat. Ów Zenon Ziembiewicz uważa się za uczciwego, prawego człowieka, natomiast jego otoczenie postrzega go jako pozbawionego zasad , niemoralnego karierowicza, nie liczącego się z uczuciami innych.

Czy to prawda? Jakimi ludźmi jesteśmy? To pytanie często zadajemy sobie w chwili zadumy, w momencie podejmowania ważnych decyzji, w chwili gdy kończymy jakiś etap w naszym życiu. Czy moja samoocena pokrywa się z tym, co myślą o mnie inni? Problem ten porusza Zofia Nałkowska w swojej powieści „Granica”, w której bohater Zenon jest przedmiotem rozważań na ten temat. Ów Zenon Ziembiewicz uważa się za uczciwego, prawego człowieka, natomiast jego otoczenie postrzega go jako pozbawionego zasad , niemoralnego karierowicza, nie liczącego się z uczuciami innych. Jego romans i niestałość uczuć budzi niechęć i odrazę. Nałkowska każe nam zastanowić się, czy prawdziwsza jest ocena społeczna czy nasza własna samoocena. Oceniając siebie, Zenon bowiem nie miał zastrzeżeń co do swojego zachowania, nie uważał, iż powinien mieć sobie coś do zarzucenia jeśli chodzi o Justynę, gdyż niczego jej nie obiecywał. Z perspektywy Justyny i społeczeństwa natomiast jego zachowanie było skandaliczne i godne potępienia. Co przełożyło się na powszechną opinię o Zenonie. Mamy tutaj do czynienia z konfrontacją dwóch opinii. Podobna sytuacja spotyka nas w życiu niemal codziennym. Każdy z nas na co dzień mimowolnie jest poddawany ocenie. Ludzie oceniają nasz wygląd, sposób zachowania, wydając na podstawie tego opinie. Bywa, że są one krzywdzące, niezgodne z prawdą. Bo przecież inni nie muszą nas dobrze znać, ba czasem nie znają nas wcale. Przede wszystkim mogą postrzegać nas na wiele sposobów. Prawdą jest, że nikt nie jest w tej ocenie obiektywny. Ani my , ani otoczenie. Na to jaki jest człowiek składa się wiele czynników. Wpływa na to między innymi to skąd pochodzimy, miejsce w którym żyjemy oraz ludzie z którymi przebywamy. Inaczej bowiem zachowujemy się w towarzystwie przyjaciół, inaczej w gronie rodziny, a jeszcze inaczej w stosunku do obcych ludzi. W związku z tym, każdy ma inne zdanie na nasz temat. Każdy wyda inną ocenę. Nie da się zatem jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie: Czy jesteśmy tacy jak postrzegają nas inni, czy tacy, jakimi postrzegamy sami siebie? Ważne jest, żeby opinie te zbytnio się od siebie nie różniły.