Ojczyzna jest dobrem wspólnym i osobistym każdego człowieka. Jest zbiorem wszystkich wartości, dzięki którym człowiek rozwija swoje człowieczeństwo i osobowość. Te dobra otrzymuje człowiek od rodziny i całego środowiska lokalnego, którego jest członkiem od chwili urodzenia. Ojczyzna dla każdego człowieka to najpierw jego rodzina, religia, później żłobek, przedszkole, szkoła, grupa rówieśnicza, organizacja społeczna, praca. Największy wpływ na młodego człowieka wywiera to, czym żyje dana rodzina i to kształtuje jego zainteresowania, pragnienia i dążenia. Zadaniem każdego rodzica jest podejmowanie starań i dostarczanie dziecku prawdziwych wartości oraz podejmowanie inicjatyw wzbogacających życie dziecka o nowe, potrzebne do rozwoju, dobra. Rodzice muszą przyjąć taką postawę, aby ich dziecko było bezpieczne w danym środowisku. Muszą je chronić od zagrożeń i zła. Jednocześnie muszą aktywnie troszczyć się o rozwój swoich pociech i zapewnić im najważniejsze wartości: prawdę, dobro i piękno oraz ukształtować w nich postawę patriotyczną. Patriotyzm (z gr. patris, łac. Patria - ojczyzna) najogólniej mówiąc jest miłością ojczyzny. Jest miłością tego wszystkiego, co składa się na ojczyznę i co ją tworzy - naród, jego historia i dziedzictwo, kultura i język, terytorium. Ojczyznę stanowi państwo z ustrojem zapewniającym obywatelom tożsamość i wolność. Kształtowaniu postawy patriotycznej służy przede wszystkim wychowanie w domu rodzinnym. Rodzice przekazują dzieciom swój własny stosunek do państwa, jego symboli, tradycji narodowej i kultury. Tylko silne tradycje patriotyczne w rodzinie wpływają na prawidłowe kształtowanie takiej postawy. One w dalszym życiu jednostki tworzą podstawę do jej rozwoju i działania. Współczesna rodzina może być przekonana, że jest zwolniona z obowiązku rozwijania u dzieci uczuć narodowych i patriotycznych, bo wyręcza ją w tym szkoła, kościół, różne organizacje czy środki masowego przekazu. Niestety, rola w jej w tym była i jest wciąż duża, bo wychowanie dziecka dokonuje się w pierwszych latach życia właśnie w rodzinie. I nikt rodziny od tego zadania nie może zwolnić ani wyręczyć. Pozostałe instytucje wychowawcze wspomagają tylko ten proces. W obecnych czasach patriotyzm nie polega na walce z karabinem, ale najważniejsza jest rzetelna i twórcza praca na rzecz ojczyzny. To nakłada na rodziców obowiązek wychowywać dzieci od najmłodszych lat w duchu obywatelskim i patriotycznym dając im przykład i wzór własną postawą, postępowaniem i zachowaniem się na co dzień w różnych sytuacjach życiowych i okolicznościach. Należy uwrażliwiać dzieci od najmłodszych lat na piękno swojej miejscowości, okolicy, regionu w czasie wycieczek, spacerów i innych okazji ku temu. To rodzina daje dziecku nazwisko, miejsce do wzrastania, umiejscawia go na określonym obszarze geograficznym, z własną, małą kulturą, charakterystyczną dla danego regionu. Dzieci poznają zwyczaje i obrzędy specyficzne dla ich regionu. Od najmłodszych lat dzieci przyswajają sobie wiedzę o swoim domu, rodzinie, swoich korzeniach i środowisku przyrodniczo-geograficznym, w którym żyją. Jednocześnie wrastają w swoją “małą ojczyznę”, odnajdują korzenie, do których będą wracać świadomie angażując się w funkcjonowanie własnego środowiska w dorosłym życiu. Edukacja regionalna umożliwia młodym ludziom poznanie własnego dziedzictwa kulturowego, wartości i treści regionalnych w kontekście wartości narodowych i państwowych. Poznawanie własnej tożsamości i zakorzenienie się w swojej “małej”, lokalnej, regionalnej ojczyźnie jest wielkim krokiem do ukochania “dużej ojczyzny”. W wychowaniu patriotycznym dziecka ważne jest uczuciowe nastawienie rodziców, krewnych do ojczyzny, ich stosunek do Polski, ponieważ dziecko bezkrytycznie naśladuje ich postawy. Rodzice powinni być wzorem dla swoich dzieci i z potrzeby, nie przymusu brać z nimi udział w obchodach rocznic historycznych, świąt państwowych, czy uczestniczyć w nabożeństwach kościelnych za ojczyznę. Rodzina, czyli ta „mała ojczyzna” powinna wytwarzać w dzieciach przywiązanie do ojczyzny, podejmować działania, które przyczyniają się do pomyślności własnego narodu. Takie wychowanie młodego pokolenia umożliwi rozwój ojczyzny, która będzie miejscem najważniejszym dla każdego człowieka.