Poeta to ktoś nieprzeciętny, wieszcz, który stoi ponad tłumem. Posiada on dar poetycki, coś co zostało mu zesłane przez samego Boga, jego rolą było być przywódcą narodu, kimś kto będzie potrafił poruszyć za sobą tłumy. Twórca według romantyków to „Geniusz”, który spełnia swoją rolę w społeczeństwie- był zaangażowany w rewolucyjną działalność, a jego poezja miała być swego rodzaju bronią w walce o określone ideały. Poezja w wielu przypadkach miała nawoływać do walki z zaborcami, oraz wpłynąć na działania oraz poczucie świadomości narodu. Poeta miał być przywódcą duchowym, bohaterem który wesprze naród w chwilach zwątpienia. Lecz czy istnieje człowiek „poeta” idealny, który jest w stanie zjednoczyć „duchowo” cały naród i wesprzeć go w walce o wolność?

Fragment pierwszy przybiera formę monologu bohatera romantycznego, język jakim posługuje się postać jest bardzo patetyczny i wzniosły, tekst przybiera funkcje ekspresywną. Zdarzenie opisywane we fragmencie znajduje się w II Scenie- III części „Dziadów”. Konrad, który jest autorem monologu uważa, że nie potrzebuje słuchaczy, ponieważ jego poezja jest doskonała a godny wysłuchania jej jest tylko sam Bóg. Bohater uważa się za proroka który przewyższa wszystkich innych ludzi, a sam stawia się na równi z Bogiem „Depcę was, wszyscy poeci, wszyscy mędrce i proroki, jam tu, jam przybył, widzisz, jaka ma potęga” oraz żąda od ludzi aby mu się podporządkowali. Lecz pomimo to Konrad oddany jest całym sercem ojczyźnie, narodowi i pragnie dać mu szczęście o czym świadczą słowa: „Kochałem tam w ojczyźnie, serce me zostało”, „Chcę go dźwignąć, uszczęśliwić, chcę nim cały świat zadziwić”, nadaje mu to charakter prometejski, ponieważ jest w stanie poświęcić się dla narodu. Postać uważa poezję za doskonałą i potężną „Taka pieśń jest siła, dzielność, taka pieśń jest nieśmiertelność”, sądzi iż twórczość ma moc sprawczą i jest wrodzona poecie, co wiąże się z misją wieszcza. Bohater żąda od Boga władzy, uważa że dowodem na Jego istnienie było by to, że ją dostanie. Konrad posuwa się do bluźnierstwa wobec Boga, a sam sposób rozmowy pozbawiony jest uległości i jest bardzo wyzywający, o czym świadczą inwektywy stawiane przez niego w kierunku Boga.

Formą gatunkową dzieła przedstawionego w fragmencie II jest wyznanie, napisane jest liryką bezpośrednią, a sam tekst przybiera stylu chłodu emocjonalnego. Podmiotem lirycznym najprawdopodobniej jest sam autor „Wyznania” Czesław Miłosz, jest to człowiek bardo zwyczajny, pełen słabości. Bohater ma bardzo duży dystans do siebie odczuwa świat zmysłami oraz ceni sobie przyjemności „Bo widzieli jak rzucam się na jadło, opróżniam szklanice, i łakomie patrzę na szyję kelnerki.”. Jest świadom tego, iż nie jest postacią wyjątkową, prorokiem lecz jest z tą sytuacją całkowicie pogodzony. Podmiot uważa, że poezja jest tworzona przez ludzi niedoskonałych i nie wywyższa ani nie daje wielkości autorowi, myśli także, że poezja jest zwyczajna, mało poważna i nigdy nie będzie przewodzić narodowi „Festyn krótkich nadziei, zgromadzenie pysznych, turniej grubasów, literatura.”. Jest pełen pokory wobec świata i Boga, niczego od niego nie żąda oraz wyznaje mu swoje słabości, przez co staje się godzien spotkania z nim.

Teksty przedstawiają dwie różne koncepcje poety z jednej strony bardzo stanowczy pretensjonalny, pragnący władzy bohater, a z drugiej człowiek skromny i pełen słabości, oba przypisują różne znaczenie poezji dla narodu oraz pojedynczej jednostki, przedstawiają różne widzenia i stosunek do Boga. Niezgodności mogą pochodzić z różnicy czasów, w których powstawały oba dzieła.