Ordoliberalizm wykształcił się Niemczech w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Niemiecki ordoliberalizm powstał i rozwinął się na wskutek kryzysu gospodarczego w latach 1929-1933, wygrania wyborów przez Adolfa Hitlera i jego partię NSDAP w 1933 roku oraz zagrożenia komunizmem po zakończeniu II Wojny Światowej.

Głównymi przedstawicielami niemieckiego ordoliberalizmu byli: Franz Böhm, Alexander Rüstow, Wilhelm Röpke i Walter Eucken oraz Ludwig Erhard. 
Franz Böhm (1895-1977) z wykształcenia był prawnikiem i ekonomistą. W okresie rządów NSDAP należał do opozycji. Był przeciwnikiem antysemityzmu. Od 1945 roku należał do partii CDU, czyli Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej. Od listopada 1945 do lutego 1946 piastował urząd ministra kultury i nauki. W latach 1953-1965 zasiadał w Bundestagu. 

Dzieła:

• “Wettbewerb und Monopolkampf. Eine Untersuchung zur Frage des wirtschaftlichen Kampfrechts und zur Frage der rechtlichen Struktur der geltenden Wirtschaftsordnung”, Berlin 1933.

• “Kartelle und Koalitionsfreiheit”, Berlin 1933.

  Alexander Rüstow (1885-1963) studiował matematykę, fizykę, filozofię, filologię, prawo i ekonomię polityczną. Pod koniec I wojny światowej przyjął idee socjalistyczne. W 1918 roku rozpoczął pracę w ministerstwie gospodarki jako referent ds. nacjonalizacji przemysłu węglowego Zagłębia Ruhry. Z ministerstwa odszedł w 1924. Porzucił idee socjalistyczne. W 1933 roku wyjechał z Niemczech z powodu konfliktu z partią rządzącą. Do ojczystego kraju powrócił w 1949 roku. Był dyrektorem Instytutu Alfreda Webera. Dzieła: „Zwischen Kapitalismus und Kommunismus”, 1949 (Między kapitalizmem a komunizmem). „Die Kehrseite des Wirtschaftswunders”, 1961 (Odwrotna strona cudu gospodarczego).

  Wilhelm Röpke (1899-1966) studiował prawo i politologię, później ekonomię, którą ukończył z wyróżnieniem. Był przeciwnikiem nazizmu. W 1933 roku opuścił Niemcy i wyjechał do Turcji. Dzieła: “Die Lehre von der Wirtschaft” (Nauka o gospodarce), 1937. Walter Eucken (1891-1950) studiował historię, politologię, ekonomię i prawo. Od 1927 pracował na Uniwersytecide Alberta - Ludwika we Freiburgu. W 1936 roku nazistowscy studenci chcieli go zabić. Gestapo wielokrotnie go przesłuchiwało. Po upadku III Rzeszy jego koncepcje polityczno-gospodarcze zostały wykorzystane do budowy demokracji i zastąpienia gospodarki planowej. Dzieła: “Grundlagen der Nationaloekonomie” (“Podstawy ekonomii politycznej”). “Nationaloekonomie - Wozu?”, (“Ekonomia polityczna - dokąd?). Ludwig Erhard (1897-1977) był ministrem gospodarki, finansów w rządzie Konrada Adenauera, później został kanclerzem. Uważany przez wielu za jednego z ojców niemieckiego “cudu gospodarczego”.

  Wielu przedstawicieli ordoliberalizmu należało do partii CDU. W 1965 roku powstała Partia Ordoliberalna. Założona na fali sukcesu gospodarczego doktryny ordoliberalnej w RFN po wyborze po raz drugi na kanclerza Niemiec Ludwiga Erharda.