Jakie można wymienić wzorce osobowe w literaturze polskiej renesansu? Literatura renesansu nie stworzyła idealnych wzorców osobowych. Jak literatura średniowieczna, ukazywała również różne modele życia zgodne z hasłami epoki i narodowymi potrzebami. W literaturze polskiej upowszechnił się model szlachcica ziemianina, mądrego patrioty, człowieka wykształconego, kulturalnego, czyli tzw. „dwornego”. Wzór człowieka dążącego do sławy, któremu w życiu wiele udaje się osiągnąć. Przykładem może być „Elegia o sobie samym do potomności” Klemensa Janickiego - autobiografia poety chłopskiego pochodzenia, utwór w elegijnym nastroju o bohaterze wytrwale dążącym do zdobycia poetyckiej sławy. Fraszka Jana Kochanowskiego „Do gór i lasów” to również autobiografia renesansowego poety, podobna do poprzedniej we wzmiankach o podróżach zagranicznych i odwołaniach mitologicznych, różniąca się natomiast skrótową formą i optymistycznym spojrzeniem na życie. Renesansowy wzór szlachcica ziemianina z „Żywocie człowieka poczciwego” Mikołaja Reja to człowiek troszczący się o prawo i wolność, dbający o swój majątek i rodzinę, znający swoje pochodzenie i swoich przodków, kierujący się zasadami, uczciwy, kulturalny, inteligentny, dbający zarówno o sprawność oraz pomnażanie bogactw jak i o rozwój duchowy. Z kolei w dziełach A. Frycza – Modrzewskiego i Piotra Skargi – wzorzec osobowy to dobry obywatel, przestrzegający prawa, szanujący władzę, religię. Natomiast nowy typ człowieka dwornego ukazany został przez Łukasza Górnickiego w „Dworzaninie polskim” – 1556 r. – człowiek niezwykły, kulturalny, towarzyski, mądry, dumny, o wytwornych manierach, mówiący czystym językiem polskim.