Udawanie tak samo jak kłamstwo ma bardzo krótkie nogi. W dramatach „Makbet” i „Świętoszek” dostrzegamy głownie taki problem. Obaj bohaterowie udają aby zrealizować własne cele kosztem innych, jednak ich powodzenie nie trwa wiecznie i kłamstwo doprowadza ich do niepowodzenia. Makbet z początku szanowany i ceniony rycerz króla, zmienia się po usłyszeniu przepowiedni staję się on oszustem, kłamcą i mordercą. Żyje w ciągłym strachu przed odkryciem przez wszystkich prawdy, jednak rządza władzy prowadzi go wciąż ku temu co złe. Pierwsze zabójstwo bohatera przedstawione jest w jego pałacu, podczas uczty na cześć króla Dunkana, którego właśnie Makbet pozbawia życia. Uczynek ten jest już wcześniej obmyślony przez Lady Makbet i jej męża. Zabijają oni króla z zimną krwią po czym oczyszczają się z zarzutów sprowadzając ślady morderstwa na ochronę, którą także usuwają sobie z drogi. Wszyscy w końcu spostrzegają że ich król nie żyje. Makbet oczywiście nie przyznaję się do tego czynu, jednak uporczywie stara się wmówić wszystkim że to służba dokonała zabójstwa. Udaję on współczucie, przerażanie, smutek i żal. Twierdzi że od tej pory jego życie nie ma najmniejszego sensu, że „wielkość i świętość znikły”. Śmierć służby objaśnia tym że był to niefortunny wypadek spowodowany jego emocjami i frustracją oraz chęcią pomszczenia śmierci króla, którego tak bardzo kochał. Nie każdy jednak daje się omamić temu kłamstwu. Synowie Dunkana zauważają, że jest to jakaś intryga, boją się o swoje życie, czują że ich władza jest zagrożona więc usuwają się z drogi i uciekają z kraju. Lady Makbet żona mordercy, która jest główną prawodawczynią pomysłu zabójstwa króla. Kieruję się tak samo jak jej mąż rządzą władzy, sławy i bogactwa. Kiedy kobieta dowiaduję się o śmierci władcy udaję bardzo duże zmieszanie i zdziwienie, nie wie jak mogło do tego dojść i dlaczego to właśnie stało się w jej domu. Próbując odwrócić od siebie uwagę udaje słabość oraz nadwrażliwość i prosi o wyprowadzenie z pokoju ponieważ nie może znieść widoku krwi. Jest bardzo dobrą aktorką i znieczuloną na wszystko kobietą. Skuteczność głównego bohatera z początku sprzyjała mu, osiągnął on swój cel, został on królem i rządził całym krajem. Jednak nadal zabijał i usuwał ludzi którzy mogli mu zaszkodzić i zdradzić jego sekret. Jego szczęście trwało, w końcu zmarła jego żona a on już tak przesiąknięty krwią nawet tego nie zauważył. Wciąż dożył do tego aby zwyciężyć nad wszystkimi. W końcu został haniebnie pokonany podczas wojny z Malkolmem prawowitym władcą królestwa. Złe uczynki może i dały Makbetowi szczęście jednak doszczętnie zniszczyły jego prawdziwe człowieczeństwo. „Świętoszek” jest fanatykiem religijnym, który udaje pobożnego chrześcijanina. Przez kłamstwo o swojej wielkiej wierze, chce wkupić się w rodzinę Orgona i ją zniszczyć. Tak samo jak poprzednio opisywany bohater dąży do celu po trupach. Jego intrygi zostają odkryte po tym jak Damis syn Orgona zostaje wygnany z domu za kłamstwa o Tartuffe. Jednak nie tylko on nie jest ślepy. Podstępek Świętoszka zauważa żona pana domu i jej córka. Kiedy cała prawda o zalotach i kłamstwach oszusta wychodzi na jaw, przyznaję się on do winy. Obwinia się za to co się stało i żałuje tego, odgrywa on monolog nie pozwalając nikomu dojść do słowa. Używa on takich argumentów które potęgują w Orgonie jeszcze większą sympatię i litość dla niego. Tartuffe broni nawet Damisa, uważa że jego oskarżenie było dla niego pokutą za grzechy. Chce doprowadzić do tego aby ojciec był zły na syna a nadal współczuł mu. Jest on świetnym strategiem i psychologiem, potrafi tak zmanipulować emocjami Orgona że ten stwierdza że wszyscy są przeciwko Świętoszkowi a tak naprawdę to on daje mu szczęście, twierdzi że rodzina zazdrości bohaterowi jego pobożności i wiary. Oszust eksponuję swoją pokorę w tak dramatyczny sposób że nie da się tego nie zauważyć : pada na kolana i prosi nawet o wygnanie, uważając że będzie to słuszna kara. Jednak pan domu jest tak zaślepiony że nie wierzy już w żadną prawdę, nie ufa nawet własnej żonie ani dzieciom. Wpatrzony jest zaś w kłamcę jak w ikonę świętości i dobroci bez skazy. Odnosząc się do pierwszego sformułowania, kłamstwo Świętoszka wychodzi na jaw, pomimo tego że osiąga on swój cel. Zdobywa majątek oraz zostaje mu powierzona tajemnica rodzinna, jego szczęście nie trwa długo, gdyż jego prawdziwa tożsamość zostaje odkryta, i jego los zostaje przesądzony, zostaje skazany za tak haniebne czyny jakie popełnił. W końcu i Orgon widzi kim tak naprawdę był jego ulubieniec, był zwykłym łotrem, kłamcą i zdrajcą bez żadnych uczuć i wyrzutów sumienia. Ukrywał się on jedynie pod maską, która w końcu sama go zdradziła.

Mamy do czynienia z dramatem oraz komedią. Makbet za popełnione czyny umiera śmiercią tragiczną. Świętoszek zostaje skazany, przez naukę i zabawę pokazane jest jaki los czeka każdego kłamcę. Bohaterów łączy głównie taka cecha jak rządza władzy. Pomimo tego że osiągają oni swoje cele bardzo marnie kończą, a ich dobry byt jest im odebrany szybciej niż im by się wydawało.