Wiosna jako pora roku, związana z odrodzeniem życia, młodością i nadzieją na przyszłe plony, była często wykorzystywana przez poetów do wyrażania własnych uczuć. Motyw wiosny pojawia się w utworach Franciszka Karpińskiego oraz Juliana Tuwima. Obaj poeci po przez nawiązanie do wiosny ukazują uczucia towarzyszące podmiotom lirycznym, jednak są one różne. Ważny jest również fakt, iż wiersz „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” powstał w oświeceniu, natomiast „Wiosna” w dwudziestoleciu międzywojennym. „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” to utwór wpisujący się w nurt sentymentalizmu, którego polskim twórcą był Franciszek Karpiński. Charakterystyczną dla niego melodyjność autor osiąga, po przez wprowadzenie środków poetyckich takich jak wyliczenia elementów składających się na obraz wiosny, czy zastosowanie rymów regularnych, krzyżowych, żeńskich, dokładnych. Sentymentaliści uważali, że cywilizacja jest źródłem nieszczęść dlatego w poezji istotną rolę odgrywała natura. Ważna rola przyrody świadczy o sielskości wiersza. Głównym tematem jest miłość, tęsknota, żal, melancholia indywidualnego podmiotu lirycznego, który ujawnia się w tekście. Nazywa się gospodarzem, wychodzi w pole na wiosnę i czyni szereg obserwacji. Jest on również mężczyzną, tęskniącym za ukochaną kobietą, na co wskazuje tytuł. Opisuje on piękno otaczającej go przyrody. Zatem jest to liryka bezpośrednia, opisowa, miłosna. Przeżycia wewnętrzne człowieka zestawione są z przyrodą. Kolejne strofy prezentują coraz to inne sytuacje i elementy przyrody budzącej się do życia. Natura traktowana jest w sposób szczególny, podmiot liryczny zwraca się do niej stosując apostrofy. Świat zewnętrzny, rodząca się do życia natura, zostaje skontrastowana z stanami wewnętrznymi człowieka, mamy tu do czynienia z paralelizmem. Na świecie rozkwita wiosna, przyroda budzi się do życia , a w sercu podmiotu lirycznego dominują uczucia wprost przeciwne, zawód miłosny, tęsknota za ukochaną powodują jego smutek i melancholię. Brak w wierszu apostrof do adresatki, zatem wyznanie miłosne realizuje się pośrednio, choć z tytułu możemy wnioskować, że jest kierowany do kobiety, Justyny. Po przez zastosowane pytania retoryczne oraz eksklamacje, został wyrażony emocjonalny stosunek i tęsknota podmiotu lirycznego. Opisując przyrodę wyraża on własne uczucia, pragnienie bliskości kobiety, smutek. Stosuje przy tym prosty, potoczny język. Wiersz nawiązuje do liryki ludowej, gdzie porównanie uczuć ludzkich z przyrodą jest podstawowym środkiem artystycznym. Podmiot liryczny ostatnie słowa kieruje do wiosny, prosi ją, aby zwróciła mu urodzaj, jakim niewątpliwe jest dla niego Justyna. Odmienny nastrój, nastrój radości prezentuje wiersz „Wiosna”. Twórczość przedstawiciela skamandrytów, Juliana Tuwima, wiąże się z przeżyciem pokoleniowym, wynikającym z zakończenia wojny światowej i odzyskania przez Polskę niepodległości. W związku z czym pojawia się poczucie swobody twórczej, przechodzącej nawet w euforię. Nawiązanie do wiosny w utworze pozwoliło na wdzięczne jej oddanie. Podmiot liryczny ujawnia się w tekście ,stosując zaimek dzierżawczy „moi”, jest to mężczyzna na co wskazuje ostatni wers. Zwraca się do przyjaciół, po przez apostrofę „O, moi przyjaciele!”, zatem jest to liryka bezpośrednia zwrotu do adresata. Podmiot liryczny mówi o swoich odczuciach, jest pełen energii, radości. W utworze mamy nagromadzenie czasowników oraz eksklamacji, które dynamizują wypowiedź. Człowiek jako cząstka przyrody, podobnie rodzi się do życia. Jest to porównanie świata natury i psychiki ludzkiej. Wiosna kojarzona z radością, wpływa na samopoczucie podmiotu lirycznego, sprawia, że nabiera sił oraz pozytywnego nastawienia do świata. Podmiot liryczny w ostatnich dwóch strofach podkreśla własną cielesność, pragnienie rodzicielstwa, które łączy się z wiosną. Jest to pora nie tylko rozkwitu natury ale także miłości, sprzyjająca zakochaniu, płodności. Wyrażając własne uczucia posługuje się językiem prostym, potocznym. W obu utworach podmiotem lirycznym jest mężczyzna, który posługuje się prostym, potocznym językiem by wyrazić własne uczucia i przedstawić wiosnę. Co najważniejsze oba utwory wpisują się w charakter epok, w których powstały .W wierszu Franciszka Karpińskiego wiosna nie daje radości, szczęścia, przynosi smutek, tęsknotę, ból. Zgodnie z nurtem oświeceniowego sentymentalizmu, prezentuje typ liryki miłosnej, wyznania. W przeciwieństwie do niego w utworze Juliana Tuwima wiosna to czas euforii. Zgonie z przekonaniem skamandryta miał on służyć wyrażeniu radości z piękna natury, prezentować biologiczny witalizm oraz atmosferę entuzjazmu.