Nazwa epoki Termin najpierw pojawił się na zachodzie Europy i odpowiednio określał: Młode Niemcy, Młodą Belgię, Młodą Francję czy Młodą Skandynawię. W Polsce nazwa wzięła się od artykułów Artura Górskiego, który w krakowskim czasopiśmie „Życie” opublikował w roku 1898 cykl artykułów, opatrując je wspólną nazwą „Młoda Polska”. I w Europie, i w Polsce istniały również inne, tożsame dla tej epoki nazwy , a mianowicie: neoromantyzm, ze względu na to, że pisarze i artyści nawiązywali do twórczości wielkich romantyków oraz modernizm (moderne franc. nowoczesny, świeży), który określał w literaturze, malarstwie, muzyce, filozofii, w kulturze w ogóle, zespół nowoczesnych kierunków charakterystycznych dla tego okresu. Pojęcia związane z epoką Najbardziej powszechną nazwą określającą lata 1890-1918 była Młoda Polska, z równoprawnymi terminami: modernizm i neoromantyzm, ale z epoką tą wiążą się i inne pojęcia, które w różnych dziedzinach kultury ją zdominowały, a których nazwa kojarzona jest wyłącznie z tym okresem, bo to on dał początek tym kierunkom (późniejsze epoki niektóre te kierunki przejęły właśnie z Młodej Polski): fin de siecle, co z francuska oznacza koniec wieku; dekadentyzm: termin oznaczający „schyłek wieku”, ale określający też postawę człowieka końca wieku XIX; dekadentyzm kojarzony był z postawą bierności, niemocy, apatii, przeświadczeniem o nieuchronności śmierci, a w związku z tym oznaczał rezygnację z jakiejkolwiek aktywności; impresjonizm: kierunek, który narodził się we Francji (impression franc. przelotne wrażenie), a którego zwolennicy odtwarzali świat, ukazując jego nieustającą zmienność (nazwa od obrazu Moneta Wschód słońca. Impresja); symbolizm: prekursorem tego kierunku powstałego we Francji był Charles Baudelaire, autor Kwiatów zła, a głównym przedstawicielem Artur Rimbaud; symbol posiada dwa znaczenia: realne-rzeczywiste i ukryte (skojarzeniowe); ekspresjonizm: (franc. expression – gwałtowne wyrażanie emocji, „krzyk duszy”), kierunek zapoczątkowany w Niemczech; secesja: nurt w sztuce powstały w Niemczech, u którego podstaw legło przekonanie, że wszystko może być dziełem sztuki; wyznacznikiem tego kierunku była falista, asymetryczna linia;FILOZOFICZNE NIETZSCHEANIZM: twórca Fryderyk Nietzsche. Nietzscheanizm - filozofia optymistyczna głosząca, że życie ludzkie ma sens, a jest nim dążenie do doskonałości – IDEAŁU NADCZŁOWIEKA.* filozofia ta odrzucała chrześcijańską moralność pojęcia dobra i zła

• człowiek jako jednostka najwyższa powinien głosić kult siły fizycznej i psychicznej. postawa egoistyczna, egocentryczna odznaczająca się pogardą dla przeciętnych ludzi. SCHOPENHAUERYZM: twórca Artur Schopenhauer. Filozofia ta głosiła, że los ludzki zawsze naznaczony jest cierpieniem, poczuciem niedosytu, niezadowolenia i lęku przed śmiercią. Kieruje nami popęd życiowy, który nigdy nie może być w pełni zaspokojony. Pragniemy zdobywać szczęście, które jest niemożliwe do osiągnięcia. * próbujemy znaleźć sens życia, które jest go pozbawione. * towarzyszy nam świadomość, że musimy umrzeć filozofia pesymistyczna wg, której świata nie możemy poznać za pomocą zmysłów.* człowiekowi towarzyszy ciągły lęk przed śmiercią, lecz jego jedynym pragnieniem jest wyzbycie się pragnień, nicości (nirwany). Nirwana – pojęcie oznaczające całkowite oderwanie od życia, stan pełnej szczęśliwości i spokoju, który występuje po wyzbyciu się wszelakich pragnień i woli życia. Synestezja-występowanie wrażeń zmysłowych różnego typu przy bodźcu działającym na jeden tylko zmysł. Zabiegi synestezyjne w literaturze są jednym z najważniejszych przykładów tak zwanej korespondencji sztuk oznaczającej przenikanie się w jednym dziele wielu środków wyrazu.Cechy malarstwa impresjonistycznego nazywanego dzieckiem epoki:- Celem oddanie subiektywnych wrażeń artysty oraz przekazanie wrażeń chwili, jej ulotności;- Odrzucenie prostej i przewidywalnej linii na rzecz plamy, rozmycia;- Realizowanie takich tematów, jak przyroda, krajobrazy, portrety czy budowle (wszystko to na tle natury);- Zainteresowanie barwą zmieniającą się wraz z oświetleniem;

• Skupienie się na ukazaniu wpływu światła na obraz barw i przedmiotów;- Gra świateł i cienia;- Zerwanie z pierwszeństwem tematów historycznych;Cechy malarstwa ekspresjonistycznego:- zainteresowanie uczuciami i emocjami kierującymi postępowaniem człowieka- zamaszyste pociągnięcia pędzla,- stosowanie sugestywnego koloru, często w kontrastowych połączeniach, - malowanie na tzw. aktywnych fakturach, - lapidarność formy, - deformacja uwypuklająca brzydotę (antyestetyzm)- niekiedy ważniejsza forma niż treść obrazuCechy malarstwa symbolicznego: - Celem ukazanie problemów duchowych człowieka, wyrażenie tego, co niewyrażalne; - Poruszanie się w kręgu takich tematów, jak: abstrakcja, to co nie poznane, okryte tajemnicą; - Symbol środkiem artystycznego wyrazu, co znaczyło, że każdy, najmniejszy choćby przedmiot, obraz, poza naturalnym znaczeniem - krył metaforyczny sens; - Odwołanie do filozofii Schopenhauera i Bergsona;- Szukanie inspiracji w baśniach, kulturach egzotycznych, mitologii, ludowych wierzeniach;cechy charakterystyczne secesji w sztuce:1asymetryczne,faliste linie2nieregularność linni3subtelne jasne zgaszone barwy4skomplikowane układy kompozycyjne 5dekoracyjność powtarzalność motywów(mnogość motywów kwiatowych)6motywy ze sztuki Dalekiego Wschodu