Ballada to zdecydowanie ulubiony gatunek literacki poetów tworzących w dobie romantyzmu. Dzięki nietypowej kompozycji charakteryzującej się melodyjnością oraz tajemniczością, a także poprzez połączenie cech liryki, epiki i dramatu, utwór ten stał się niezwykle popularny. Dzieło Goethego „Król Olch” pochodzi z późniejszego okresu twórczości autora, wtedy to poeta zafascynowany był naturą, uważał, że ma ona duży, wręcz magiczny wpływ na życie człowieka. „Romantyczność” Adama Mickiewicza to utwór wydany w 1822 roku, stanowił on swoisty wstęp do pierwszego tomu „Poezji”. Ukazanie się owej publikacji, było na tyle ważne, że ową datę przyjęto za początek polskiego romantyzmu. Ciemna, chłodna noc, mroczny las to tło dla akcji ballady „Król Olch”. Krajobraz ten niewątpliwie kojarzy się czytelnikowi z tajemniczością i grozą, może nawet zbudzać strach. Budowa wiersza dodatkowo potęguje emocje. Poprzez stały akcent odnosimy wrażenie stukotu kopyt konia, co sprawia, że odbiorca utworu czuje się jak jeden z bohaterów. W wierszu przedstawiony jest dialog ojca z umierającym synem. Dziecko, które stoi na granicy dwóch światów, opowiada rodzicu o swoich wizjach króla olch. Tajemnicza zjawa zaprasza chłopca do siebie, namawia go do udania się z nim w głąb lasu. Ojciec uważa, że słyszane opowieści są wynikiem halucynacji, tłumaczy synowi, że dana mara nie istnieje – jest tylko snem i wytworem wyobraźni. Utwór kończy się śmiercią dziecka, z której w pierwszej chwili rodzic nie zdaje sobie sprawy. Główną postacią „Romantyczności” jest Karusia – młoda dziewczyna, pochodząca z prostego, wiejskiego ludu. Bohaterka „widzi” swojego zmarłego narzeczonego, mówi do niego i próbuje nawiązać z nim kontakt. Wokół obłąkanej panny zbiera się tłum gapiów wśród których znajduje się Starzec. Zachowanie Karusi utwierdza wieśniaków w przekonaniu, że dusza zmarłego rzeczywiście znajduje się w pobliżu. Mędrzec natomiast potępia ciemnotę i łatwowierność ludu. Przedstawiona sytuacja ma miejsce w biały dzień na uliczce cichego miasteczka. Chaotyczne zachowanie dziewczyny nadaje wierszu zagadkowy nastrój. Motto pojawiające się na końcu utworu ukazuje romantyczną koncepcję miłości – silnej i niezwyciężonej. Obie z przedstawionych wyżej ballad łączy dualizm świata. Rzeczywistość podzielona jest na realną oraz fantastyczną. Zarówno ojciec jak i Starzec widzą fakty w sposób typowy klasykom, wzywają do opamiętania i negują istnienie wszelkich zjaw. Karusia, syn i wiejski lud to przedstawiciele romantyków, wskazują oni na nieograniczone możliwości pozazmysłowych metod poznania. Dzieła są przejawem manifestacji poetyckiej i ideowej. Ukazują ścierające się ze sobą dwa całkowicie odmienne punkty widzenia – głosicieli racjonalizmu i irracjonalizmu. Konflikt ten jest jednym z najbardziej znanych i charakterystycznych sporów pokoleniowych, W obu dziełach spór zostaje rozstrzygnięty na korzyść romantyków. Ich światopogląd nie zamyka się w wąskiej logice rozumu, lecz stawia na analizę uczuć, intuicje, emocje. Wszystko co najważniejsze było według romantyków ukryte przed ludzkim wzrokiem.