Tadeusz Borowski urodził się 12 XI 1922 roku w Żytomierzu. Dzieciństwo spędził na Ukrainie. W 1932 roku przeprowadził się wraz z rodziną do Warszawy. Maturę zdał na kompletach tajnego nauczania (okres II wojny światowej). Studiował polonistykę na podziemnym Uniwersytecie Warszawskim i pracował w firmie handlowej na ulicy Skaryszewskiej. Poznał wtedy swoją przyszłą żonę, Marię Rundo.

W 1943 roku, dzień po aresztowaniu Marii, Tadeusza Borowskiego uwięziono na Pawiaku, a potem wysłano do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Stamtąd przewieziono go do Dautmergen, później trafił do obozu w Dachau-Allach. W 1945 roku krótko przebywał w obozie dla przesiedleńców znajdującym się pod Monachium, a potem wrócił do kraju.

Po II wojnie światowej ukończył studia polonistyczne i podjął współpracę z kilkoma czasopismami - “Światem Młodych”, “Odrodzeniem”, “Kuźnicą”. Był redaktorem miesięcznika “Nurt” (1947), szefem prasowego Światowego Kongresu Intelektualistów we Wrocławiu (1948.). W latach 1949-51 Tadeusz Borowski pracował w Polskim Biurze Informacji Prasowej w Berlinie, współredagował “Nową Kulturę” oraz publikował w dzienniku “Rzeczpospolita”.

Tadeusz Borowski zadebiutował w 1942 roku poetyckim cyklem “Gdziekolwiek ziemia”, uznanym za manifest pokolenia poety. Trzy lata później w Monachium ukazał się zbiór obozowych wierszy “Imiona nurtu”.

W 1946 roku opublikowano książkę pt. “Byliśmy w Oświęcimiu”, która powstała przy współpracy Janusza Nela Siedleckiego i Krystyny Olszewskiej. W Polsce Tadeusz Borowski opublikował tomy opowiadań o tematyce obozowej: “Pożegnanie z Marią” (1948), “Kamienny świat” (1948), “Pewien żołnierz” (1949).

Na krótko przed śmiercią Tadeusza Borowskiego powstały “Opowiadania z książek i gazet” (1949) i “Mała kronika wielkich spraw” (1951).

Tadeusz Borowski zmarł 3 VII 1951 roku - popełnił samobójstwo.