w Trenie VII Jan Kochanowski. Poeta z Czarnolasu ukazuje rozpacz ojca, któremu wszystkie rzeczy córeczki przypominają o jej nieodżałowanym odejściu. Zwraca się w apostrofie do części garderoby Urszulki oskarżając je niejako o przyciąganie jego wzroku i przysparzanie tym większego cierpienia. Kochanowski charakteryzując ubrania córki używa przymiotników „nieszczęsny” i „żałosny”. Wyrazy te należy interpretować nie jako określenia owych rzeczy, ale jako cechy samego podmiotu lirycznego. „Nieszczęsne ochędóstwo” to stroje, przynoszące podmiotowi nieszczęście; „żałosne ubiory” to takie, które wpędzają podmiot liryczny (…)w żałość. Podmiot liryczny posługuje się zdrobnieniami i spieszczeniami, charakteryzując rzeczy należące do córki, co znamionuje nie tylko fakt, iż była ona małym dzieckiem, ale także wielką czułość w stosunku do niej. Tragizm lamentów poety polega na tym, że zdaje sobie on sprawę, iż wszystkie ubranka, ozdoby i zabawki pozostaną bezużyteczne, gdyż ich właścicielki nie ma już na świecie. Miały one sens, kiedy służyły Urszulce, teraz ich „bezczynność” przeraża stroskanego ojca.Trumnę dziewczynki porównuje do wymarzonego przez rodziców łoża małżeńskiego.

Tren VII posiada nieregularną budowę, przeplatają się w nim wersy trzynastozgłoskowe ze średniówką po siódmej sylabie i siedmiozgłoskowe bez średniówki. Ze względu na krótkość parzystych wersów, często stanowią one dopełnienie tych nieparzystych. Znajdziemy tu rymy żeńskie, dokładne, sąsiadujące. Środki poetyckie to pytanie retoryczne („Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie?”), epitety („żałosne ubiory”, „letniczek pisany”), apostrofa („moja dziewko droga”), powtórzenia („nie masz, nie masz nadzieje”).