Motyw literacki - wiosna

Wiosna, wiosna… Wiosna to początek nowego cyklu życia, to pożegnanie długiej i trudnej zimy, to czas budzenia się do życia, czas zasiewów i czekania na plony. Ta kalendarzowa rozpoczyna się 21 marca. Kojarzy nam się z topieniem Marzanny. Najpiękniejszej z czterech pór roku. Dla jednych jest symbolem miłości, dla innych-nowego życia. Wiosną właśnie zauważamy gwałtowne zmiany w przyrodzie. Cały świat się śmieje. My w duszy także odczuwamy taki przełom, koniec czegoś i początek czegoś nowego, na co z utęsknieniem czekaliśmy.

Wiosna, wiosna… Wiosna to początek nowego cyklu życia, to pożegnanie długiej i trudnej zimy, to czas budzenia się do życia, czas zasiewów i czekania na plony. Ta kalendarzowa rozpoczyna się 21 marca. Kojarzy nam się z topieniem Marzanny. Najpiękniejszej z czterech pór roku. Dla jednych jest symbolem miłości, dla innych-nowego życia. Wiosną właśnie zauważamy gwałtowne zmiany w przyrodzie. Cały świat się śmieje. My w duszy także odczuwamy taki przełom, koniec czegoś i początek czegoś nowego, na co z utęsknieniem czekaliśmy. Dla uczniów pierwszy dzień wiosny to także Dzień Wagarowicza. . Pojawia się miedzy innymi w muzyce poważnej tj. w utworze„Cztery pory roku” Vivaldiego, który zapoczątkował szereg dzieł o tej tematyce, z których wymienić można choćby oratoria Telemanna i Haydna, cykl fortepianowy Czajkowskiego, balet Głazunowa. Koncerty Vivaldiego nie tylko noszą tytuły czterech pór roku. Kompozytor posłużył się tak popularnym później w XIX w. literackim komentarzem, poprzedzając koncerty wdzięcznymi sonetami nieznanego autora. Każdy z tych sonetów jest obrazkiem i ukazuje krajobraz danej pory roku oraz człowieka na jego tle. „Wiosna” pierwsza z części „Czterech pór roku”, którą otwiera radosne tutti Część(Allegro): „Wiosna nadeszła już” ogłasza odpowiedni cytat z sonetu, a w muzyce słychać śpiew ptaków (tryle i staccata 3 solowych skrzypiec), szmer wody i powiew wiatru (szesnastkowe linie skrzypiec). Po krótkiej burzy z grzmotami (tremolo smyczków) i błyskawicami (szybkie pasaże i figuracje) powraca pogodny nastrój. Utrzymana w prostej formie pieśń części II (Largo) ukazuje pastoralną scenę- spoczywającego na ukwieconej łące pasterza „z wiernym psem u boku” (imitujące „szczekanie” altówki). Część III (Allegro) o charakterze siciliany to radosny Taniec wiejski, w którym biorą udział także nimfy; z orkiestry dochodzą dźwięki dud i fujarki.

Motyw ten odnajdujemy także w piosence Marka Grechuty „Wiosna,ach to ty!” oraz utworze Skaldów pt. „Wiosna” Także w malarstwie XX-lecia międzywojennego dostrzec można zafascynowanie wiosną. Obraz Jacek Malczewski „Wiosna(krajobraz z Tobiaszem) ukazuje prostotę, syntetyczność oraz niecodzienną kolorystykę, co czyni z „Wiosny” nowoczesne dzieło. Statyczność kompozycji buduje wrażenie spokoju, harmonii. Obraz przedstawia pejzaż przedwiośnia, w oddali dostrzec można szybujące bociany, a pod nimi po ukwieconej drodze stąpa anioł. Wędruje on tropem budzącej się natury. Innym obrazem ukazującym te porę roku jest „Primavera (Wiosna)” Botticelliego. Postacią centralną obrazu jest Wenus pod jej stopami i ponad nią natura rozkwita, cała przyroda budzi się do życia. Ponad Wenus unosi się Kupidyn, celujący swą strzałą w Trzy Gracje. Ciekawy wizerunek wiosny ukazał Millet, w swoim dziele burzy on wszystkie konwencje przedstawiania tej pory roku. Ukazał on pejzaż wiosenny tuż po zapadnięciu zmroku, gdy zwykle jest on prezentowany w świetle dnia. Z kolei poeci XX -lecia międzywojennego twierdzili, że poezja powinna być radosna, głosić młodość, miłość i wiosnę, nobilitować życie codzienne i prostego człowieka, naturalne potrzeby ludzkie, podkreślać realia i związki z dużym miastem. Właśnie taką poezję ukazał w wierszu „Wiosna” J. Tuwim. W którym „pierwotny” i „dziki” tłum odrzuca wszelkie konwencje zachowań, zastępuje je modelem życia zbiorowego, który umożliwia przede wszystkim zaspokojenie popędu. Po długich dniach zimowego uśpienia rozpocznie się coś na kształt wiosennej orgii, pogańskiego święta. Wiersz jest prostą pochwałą wiosny, witalności, cielesności. Innym wierszem o symbolice wiosennej jest „Gdzie nie posieją mnie…” K. Wierzyńskiego, autor opisuje w nim zmianę pór roku, odchodzi zima, topnieją śniegi, kwitną pierwsze kwiaty. Jest to metafora, poprzez którą autor opisuje przemijanie tendencji różnych epok i pojawianie się na ich miejsce nowych. Sądzę, że w mojej pracy zdołałam ukazać to jak bardzo popularny jest motyw wiosny, możemy go spotkać nie tylko w literaturze i obrzędach ludowych, ale również w muzyce i malarstwie. A jego znaczenie może być szeroko rozumiane.