jest to liryka bezpośrednia, opisowa, miłosna. Przeżycia wewnętrzne człowieka zestawione są z przyrodą. Kolejne strofy prezentują coraz to inne sytuacje i elementy przyrody budzącej się do życia. Natura traktowana jest w sposób szczególny, podmiot liryczny zwraca się do niej stosując apostrofy. Świat zewnętrzny, rodząca się do życia natura, zostaje skontrastowana z stanami wewnętrznymi człowieka, mamy tu do czynienia z paralelizmem. Na świecie rozkwita wiosna, przyroda budzi się do życia , a w sercu podmiotu lirycznego dominują uczucia wprost przeciwne, zawód miłosny, tęsknota za ukochaną powodują jego smutek i melancholię. Brak w wierszu apostrof do adresatki, zatem wyznanie miłosne realizuje się pośrednio, choć z tytułu możemy wnioskować, że jest kierowany do kobiety, Justyny. Po przez zastosowane pytania retoryczne oraz eksklamacje, został wyrażony emocjonalny stosunek i tęsknota podmiotu lirycznego. Opisując przyrodę wyraża on własne uczucia, pragnienie bliskości kobiety, smutek. Stosuje przy tym prosty, potoczny język. Wiersz nawiązuje do liryki ludowej, gdzie porównanie uczuć ludzkich z przyrodą jest podstawowym środkiem artystycznym. Podmiot liryczny ostatnie słowa kieruje do wiosny, prosi ją, aby zwróciła mu urodzaj, jakim niewątpliwe jest dla niego Justyna. Odmienny nastrój, nastrój radości prezentuje wiersz „Wiosna”. Twórczość przedstawiciela skamandrytów, Juliana Tuwima, wiąże się z przeżyciem pokoleniowym, wynikającym z zakończenia wojny światowej i odzyskania przez Polskę niepodległości. W związku z czym pojawia się poczucie swobody twórczej, przechodzącej nawet w euforię. Nawiązanie do wiosny w utworze pozwoliło na wdzięczne jej oddanie. Podmiot liryczny ujaw