Trudno jest opisać losy narodu żydowskiego z czasów II wojny światowej. Zagłada Żydów jest jednym z najokrutniejszych i najhaniebniejszych momentów w historii XX w. Sytuacja Żydów jeszcze przed wojną była ciężka, gdyż zaczęła się ich dyskryminacja w III Rzeszy. Hitler wydał ustawy norymberskie, które ograniczały prawa Żydów w Niemczech. Po wybuchu II wojny światowej w 1939r. rozpoczęła się budowa obozów koncentracyjnych, czyli obozów śmierci, w których śmierć poniosło później wielu ludzi. Hitlerowcy zaczęli również zamykać Żydów w gettach, czyli w specjalnie odizolowanych dzielnicach miast, gdzie mieszkała tylko żydowska ludność. Getta powstawały w dużych i małych miastach. Niemcy tworzyli je zwłaszcza w Polsce, ZSRR, Jugosławii, Czechosłowacji i Grecji. Największe getto powstało w Warszawie, gdzie mieszkało w nim 500 tys. Żydów oraz w Łodzi - 300 tys. Pierwsze getto w Polsce powstało jednak w Piotrkowie Trybunalskim. W pierwszej fazie wojny getta były otwarte, ale przekroczenie ich bram było zagrożone surową karą. W Generalnym Gubernatorstwie przewidywano za to nawet karę śmierci. Zresztą to samo groziło osobom, które pomagały Żydom, udzielały im schronienie i żywność, a także prowadziły z nimi interesy.W samym gettcie porządku pilnowała straż porządkowa złożona z Żydów, a ład na zewnątrz zapewniała policja niemiecka. Niemcy nie mogli utrzymywać żadnych kontaktów z Żydami. Ludność Żydowska musiała nosić specjalną żółtą łatę na ubraniu lub białą opaskę z narysowaną gwiazdą Dawida na ramieniu. Takimi symbolami oznaczano również sklepy i różne zakłady żydowskie. Żydzi, którzy ukrywali się w mieście, żyli w ciągłym strachu, gdyż za życie poza gettem groziły bardzo surowe kary. Jedną z nich było rozstrzelanie na żydowskim cmentarzu w Krzęczkowie. Niemcy zabijali Żydów nie tylko z powodów ekonomicznych czy naukowych, ale także po prostu dla zabawy. Okupanci często wchodzili do mieszkań, a następnie strzelano do zgromadzonych tam ludzi. Getto nadawało się idealnie do prowadzenia tego typu zabaw. Żołnierze niemieccy traktowali mordowanie Żydów jako trening sprawności i celności. Podobno jeden z blokowych w obozie oświęcimskim dusił dziennie piętnastu więźniów, bo taki ustalił sobie limit, a inny mordował poprzez bicie w nerki, co nie pozostawiało śladów, ale było bardzo bolesne. Niemcy lubili także wyśmiewać Żydów i ich religię. Niektórzy pozbawiali ich brody oraz pejsów albo zmuszali do odprawienia uroczystego pogrzebu np. konia. Trudno nawet sobie wyobrazić jakie warunki panowały w obozach koncentracyjnych których przetrzymywano Żydów i innych ludzi. Poniżano ich, a także traktowano jak podgatunek człowieka, który nie ma żadnych praw. Żydów poddawano torturom, skazywano na ciężką i wyczerpującą pracę, ale najczęściej Żydzi trafiali prosto do komór gazowych, gdzie umierali w wyniku otrucia cyklonem B. Ich ciała były następnie palone. Ci, którzy nie nadawali się nawet do transportu, byli wywożeni do lasu, a tam rozstrzeliwani. Ciała zamordowanych służyły następnie do produkcji mydła oraz nawozu. Ciało ludzkie traktowano ja zwykły surowiec. Dla współczesnego człowieka te historie brzmią nieprawdopodobnie, ale to co przeżyli Żydzi w trakcie II wojny światowej było przerażające. Żydzi każdego dnia musieli walczyć o swoją godność oraz sens życia.