Uchodził za syna Zeusa i Pluto oraz za ojca Niobe i Pelopsa[1]. Był współbiesiadnikiem bogów i poprzez spożywanie z nimi ambrozji oraz nektaru stał się nieśmiertelny. Zdradzał jednak sekrety bogów ludziom oraz wykradał boski pokarm i sprzedawał go swoim przyjaciołom. Chciał udowodnić, że bogowie nie są wszystkowiedzący i podał im na uczcie ciało swego syna Pelopsa. Za swoje przewinienia został strącony do Tartaru, gdzie doznawał straszliwych mąk. Cierpiąc głód, nie mógł dosięgnąć owoców wiszących nad jego głową, umierając z pragnienia nie mógł napić się wody, w której był zanurzony po kolana, tuż nad nim chwiał się głaz, grożąc mu w każdej chwili zmiażdżeniem. Mit doczekał się wielu opracowań muzycznych (opera Z. Fibicha) oraz literackich W Mitologii Parandowskiego ukazany jest jako cierpiący człowiek, który został przywiązany