Epoka starożytna trwała od IXw p n e do upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w 476 r p n e. Głównymi tematami literatury antycznej są tematy miłosne, weselne , żałobne. Cierpienie jest częstym motywem w tekstach literackich ponieważ jest czym czego doświadczamy i o czym cały czas pamiętamy. W literaturze antycznej spotykamy się z różnym wymiarem ludzkiego cierpienia. Pierwszym argumentem potwierdzającym różnorodność cierpienia w literaturze antycznej, jest to, że pojawia się tam problem fatum. Idealnym, przykładem jest Antygona, której męka była podwójna. Udręką dla niej było wybieranie pomiędzy przestrzeganiem praw boskich, a rozkazami króla. Nie mogła pogodzić się z tym co stało się z jej bratem. Pomimo tego, że okazał się zdrajcą, nie mogła pozwolić, aby odszedł z tego świata niegodnie, dlatego go pochowała. Wybierając takie rozwiązanie skazała się na cierpienie na ziemi, ale uchroniła siebie i brata przed nim w Hadesie. Postać Edypa również może być takim przykładem. Edyp miał bardzo trudne i skomplikowane życie. Gdy był młodym chłopcem nie znał całej prawdy o swoim pochodzeniu, więc czuł się szczęśliwy, myślał, że dobrze postępuje. Edyp jako dorosły mężczyzna sam sprowadził na siebie nieszczęście. Chcąc poznać prawdę o swoim pochodzeniu dowiadywał się rzeczy, które doprowadziły do go wyniszczenia. Jego życie okazało się kłamstwem , w którym sam siebie pogrążył. Miał nadzieje, że okaleczając się i odcinaniem się od rodziny choć trochę odkupi swoje winy. Niestety to tylko zwiększyło jego cierpienie, do końca życia żył z piętnem swoich czynów. Kolejnym argumentem potwierdzającym moją tezę, jest to, że występuje także cierpienie w postaci fizycznej. Hiob, człowieku, który przez większość życia był szczęśliwy, dobrze mu się powodziło. Lecz Bóg postanowił odebrać mu wszystkie dobra materialne, zdrowie i rodzinę, ale on nie poddał się, nadal trwał w wierze, choć męka wypełniła całe jego życie. Bóg widząc jego postawę wynagrodził mu jego ból podwajając wszystko co miał do tej pory. Hiob nigdy nie zwątpił w słuszność osądów i działań Boga, dlatego spotkała go nagroda. Kolejnym argumentem, której potwierdzi moją tezę, jest, że w literaturze starożytnej mamy doczynienia również z cierpieniem po stracie kogoś bliskiego, z tęsknoty. Tutaj świetnym przykładem może być mitologiczna Niobe, która nie mogła pogodzić się zmyślą, że mieszkańcy Grecji czczą jako boginię matkę Latonę. Na rozkaz Latony, jej dzieci doprowadziły do śmierci dzieci Niobe. Niobe po tym wydarzeniu bardzo sie załamała. Jej rozpacz doprowadziła do zamiany jej przez bogów w posąg. Należy pamiętać, że nie uśmierzyli tym jej bólu, gdyż z posągu nadal płynęły łzy. Niobe jest świetnym przykładem matki, której zapadł się cały świat, po stracie tego co kochała najbardziej. Następnym argumentem, który potwierdzi moją tezę jest, że w literaturze tej epoki występuje cierpienie dla dobra całej ludzkości. Przykładem może być postać biblijna - Chrystus oraz mitologiczna - Prometeusz. Chrystus umarł na krzyżu by zbawić ludność chrześcijańska, Prometeusz natomiast stworzył człowiek a gliny i dał mu ukradziony bogom ogień, za co został uwieziony w górach Kaukazu, gdzie wygłodniały sęp pożerał mu odrastającą wątrobę. Obie te postaci cierpiały dla dobra całej ludzkości. Podsumowując moje rozważania na temat ludzkiego cierpienia w literaturze antycznej można wywnioskować, że były one bardzo różnorodne. Pozwala nam lepiej zrozumieć ludzi dotkniętych nieszczęściem. Dzięki cierpieniu jesteśmy w stanie cieszyć się chwilami. Od nieszczęścia nie można Się w żaden sposób uchylić.