Kazimierz Przerwa Tetmajer w swoich wierszach często nawiązywał do dekadentyzmu. Pojęcie to odnosi się do kryzysu wartości etycznych i kulturowych związanych ze schyłkiem XIXw. Oznaczało przyjęcie biernej postawy wobec świata, brak podejmowania jakichkolwiek działań. Tematem wiersza “Anioł Pański” jest sens ludzkiego życia. Świat ukazany jako smutny, ponury, nieprzyjemny, zimny. Nastrój wiersza jest melancholijny i przygnębiający. Treść wiersza niezbyt konkretna. Wiersz składa się z czterech zwrotek, po każdej z nich występuje refrn- co nadaje wierszowi muzyczności. “Na Anioł Pański biją dzwony” to nawiązanie do modlitwy. Pierwsza zwrotka opisuje mrok i mgły. Występuje w niej motyw Osmętnicy, która sieje smutek i siada na grobie dziewczyny. Za nią podążają smutek i tęsknota. Może być ona uosobieniem każdego człowieka. Druga zwrotka to opis rzeki, która płynie i w pewnym momencie się kończy. Może symbolizować ludzkie życie, upływający czas. W trzeciej zwrotce zawiera się opis pejzażu: szare dymy na polach, wszystko pokrywa mrok. W ostatniej strofie jest ukazana samotna dusza, która skarży się na swój los. Obraz przedstawiony w wierszu jest symbolem ludzkiego życia. Nieprzyjemnego, smutnego, pełnego pesymizmu, przygnębiającego. Za takie właśnie uważali je poeci pozytywizmu. Egzystencja jest cierpieniem, pozbawionym sensu. Życie ukazane jako bezcelowe, kruche. Człowiek stale w wędrówce, poszukuj swojego miejsca na świecie. Wiersz jest nastrojowy, obrazy ukazane są impresjonistyczne. Człowiek jest istotą słabą i samotną. Dużą rolę odgrywa synestezja, czyli połączenie elementów barwy, dźwięku i ruchu.