Tadeusz Borowski jest autorem opowiadań, które odzwierciedlają życie więźnia w obozie koncenracyjnym. Sam przeżył życie w lagrze więc jest on człowiekiem doświadczonym, który dokładnie zobrazował co go tam spotkało. Człowiek w czasach zagłady. Zagłada oprócz znaczenia dosłownego czyli wojny oznacza również zagładę duszy w każdym człowieku, który umarł z głodu, przemęczenia oraz zagładę w człowieku, który przeżył obóz, lecz na wolności nie potrafi się odnaleźc. Człowiekowi w czasie wojny wyostrzają się instynkty zwierzęce oraz zacierają się wartości moralne. sytuacja wojenna sprawia, że staje się egoista, gdyż, ludzie w obozach dostają bardzo mało jedzenia w stosunku do ilości wykonywanej pracy. Przez to doskwiera im niesamowity głód co sprawia, że “(…) człowiek patrzy na drugiego człowieka jako na obiekt do zjedzenia.” Człowiek przedstawiony przez Borowskiego nie zna współczucia, jedyne czego pragnie to się najeśc oraz byc uwolnionym. Cywilizacja europejska, którą kreuje Borowski składa się z ludzi, którzy wzajemnie się zabijają. oryginalnym człowiekiem stał się ten, który nikogo nie zabił. Niewolników w obozie traktowano jako numerki, byli oni wykorzystywani do ciężkich prac. Nie było tam mowy o Bogu, ani miłości. Jedynym celem było przetrwac. Człowiek u końca wojny, który przeżył jest wyczerpany, pozbawiony moralności. Przeżył czas gdy ofiara stawała się katem. Takiej osobie trudno jest odnaleźc się w normalnym świecie. Dostał w końcu upragnioną tak bardzo wolnośc, z której jednak nie umie korzystac. Borowski ukazał życie w obozach w sposób klarowny, tak aby następne pokolenia zrozumiały tragizm wojny.