Dzieło Wyspiańskiego „Wesele” stanowi precyzyjne odzwierciedlenie młodopolskiego społeczeństwa. Jest to dramat symboliczny, gdyż zawiera wiele przenośni i wątków symbolicznych których celem jest spojenie podzielonego społeczeństwa i zagrzanie go do walki z okupantem. Takie postawy jak chłopomania czy dekadentyzm były ówcześnie bardzo popularne i cenione w społeczeństwie. Wielu żyjących w niemocy obywateli poddawało się filozofii dekadentyzmu, która odzwierciedlała tęsknotę za potęgą Polski i wiarę w beznadziejność sytuacji w której kraj się znalazł. Poeci kultywowali „sztukę dla sztuki”, tym samym odcinając się od wątku patriotycznego w swojej twórczości. Dramat Wyspiańskiego to nie tylko obraz obywateli Polski i ich marzeń ale także krytyka bezwartościowej i apatriotycznej postawy młodopolskich poetów o czym świadczy fragment utworu załączony do analizy.

Tematem utworu jest wesele wykształconego poety, Lucjana Rydla, z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną odbywające się w chacie w Bronowicach. Bohaterami analizowanej sceny są rycerz i poeta. Pierwszy z nich to prawdopodobnie Zawisza Czarny, legendarny wojownik będący symbolem patriotyzmu i poświęcenia. Przybywa on do Bronowic by spotkać się z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, który pisze dramat „Zawisza Czarny”. Owy poeta to niezaprzeczalnie wyznawca filozofii dekadentyzmu, który jednocześnie reprezentuje wszystkich młodopolskich artystów i ich marzenia o odrodzeniu ojczyzny. Podczas spotkania obu bohaterów rycerz nazywa siebie „Mocą”, jest bezwzględny i zdeterminowany by pobudzić poetę do walki narodowowyzwoleńczej. W swoich pełnych dynamiki wypowiedziach np. „Grunwald, miecze, król Jagiełło! Hajno się po zbrojach cięło, a wichr wył i dął, i wiał stosy trupów, stosy ciał, a krew rzeką płynie, rzeką! Tam to jest!!-Olbrzymów dzieło” wspomina dawną potęgę kraju. Zawisza Czarny symbolizuje potęgę, altruizm i determinację a ponadto krytykuje egoizm inteligencji. Początkowo poeta jest przerażony przybyciem zjawy w zbroi. Sprzeciwia się rycerzowi i nie chce się mu podporządkować. Jego postawa charakteryzuje się ignorancją powołania do walki o ojczyznę i jest przepełniona dekadentyzmem. Przerwa -Tetmajer z początku nie rozumie mowy rycerza i dziwi się jego słowom. Jego pierwotna postawa obrazuje życie mrzonkami, duchową pustkę i niemoc, Z czasem jednak uświadamia sobie, ze postać rycerza odzwierciedla jego marzenia, prawdziwe pragnienia młodopolskiego poety. Pomimo słabości i wszechogarniającego pesymizmu fantazjuje on o zwycięstwie nad zaborcami, o walce zjednoczonego społeczeństwa. Poeta pragnie być niczym nieustraszony i pełny honoru Zawisza Czarny. Słucha on wypowiedzi rycerza by na końcu rozpłakać się ze wzruszenia i rozpaczy. Jest zrozpaczony swą małością wobec wielkich postaci historycznych o których wspomina Zawisza takich jak król Jagiełło.

Podsumowując, postawę młodopolskiego poety zanalizowaną na przykładzie Kazimierza Przerwy-Tetmajera cechuje dekadenckie podejście do rzeczywistosci. Z jednej strony marzy on o wielkiej sile, potędze i zmianach. Z drugiej jednak jest świadomy swojej marności, nie miałby wystarczająco odwagi by przewodzić zjednoczonemu narodowi w walce. Nie jest on w stanie pokonać swej niemocy i duchowej pustki.