Romantyzm jest to epoka, której idee mówiły, że świat nie jest dostępny rozumowo i aby go poznać należy zaufać swojej intuicji, przeczuciu i wyobraźni. Trzeba zajrzeć w głąb swojej duszy, a ducha postawić wyżej ponad rzeczy materialne. Epoka ta charakteryzowała się też buntem przeciwko porządkowi świata i przeciwko oświeceniowemu racjonalizmowi. W romantyzmie przekładano wiarę i uczuciowość ponad rozum, a wyobraźnia była twórczą mocą człowieka. Epoka ta wykreowała postawy wobec życia werteryzm, faustyzm i bajronizm. Najlepszym przykładem postawy werterycznej jest Werter z „Cierpień młodego Wertera”, Kordian czy Gustaw z IV cz. „Dziadów” . Odczuwający ból istnienia, pesymistycznie nastawieni do życia. Pojawia się też wątek nieszczęśliwej, niespełnionej miłości. Faustyzm charakteryzuje pragnienie zaspokojenia wiedzy, zachłanna ciekawość zmuszająca bohatera do podejmowania kroków niezgodnych z etyką, pochwała młodości. Z faustyzmem spotkamy się na przykład w III cz. „Dziadów”. Bajronizm cechuje bunt bohatera wobec świata, konflikt z religijnością, wizja walki o wolność jednostki czy narodu. Bohater bajroniczny jest samotny izoluje się od świata co rozdziera go wewnątrz, za taki przykład możemy uznać Gustawa „przemienionego” w Konrada w Dziadach cz. III. Bohater romantyczny to bohater zbuntowany, żądny poznania świata, skłócony z życiem, przekonany o własnej wyższości, pełen emocji, irracjonalny, dumny i nadwrażliwy. Skupię się na przedstawieniu dwóch bohaterów literatury romantyzmu Wertera z utworu „Cierpienia młodego Wertera” i Gustawa – Konrada z „Dziadów cz. III”. Werter, człowiek zakochany, zagubiony w swoim życiu poszukujący szczęścia. Wyjechał na wieś po wielu nieudanych miłosnych wzlotach i upadkach, gdzie poznał kobietę, która go zauroczyła Lottę. Niestety Lotta była narzeczoną innego mężczyzny. Werter nie potrafił się z tym pogodzić, staje się samotnikiem, który nie znajduje w nikim oparcia i uważa, że świat stanął przeciwko niemu. Zatraca się we własnym cierpieniu . Cierpienie i ból stają się priorytetami w jego życiu. Przestaje zauważać innych skupia się tylko na swym nieszczęściu, co doprowadza go do odebrania sobie życia. W tym utworze spotykamy się z werteryzmem, właśnie od tego dzieła pochodzi nazwa tej postawy życiowej. W Cierpieniach młodego Wertera znajdujemy cechy bohatera romantycznego takie jak nadwrażliwość, emocjonalność, główna postać jest skłócona ze światem po nieudanej miłości, a uczuciowość stawia ponad wszystko. W utworze Adama Mickiewicza „Dziady cz. III” występuje postać Gustawa. Gustaw dokonuje duchowej, wewnętrznej przemiany w Konrada cyt. „Umarł Gustaw, a narodził się Konrad 1 listopada 1823”. Tu spotykamy się z postawą bajroniczną. Konrad to postać, która jest patriotą i identyfikuje się z całą cierpiąca Polską. Zatraca się w tym cierpieniu do szaleństwa. Uważa się za człowieka najważniejszego i najmądrzejszego. Stawia swoją wyższość nad samym Bogiem i bluźni na niego nazywając go carem. Twierdzi, że mógłby być lepszy od niego i potrafiłby stworzyć lepszy świat. Uważa, że Bóg nie interesuje się losami ludzi, wykazuje postawę deistyczną. Konrad popada w konflikt ze swą religijnością. Czuje się wielki patrzy na cały świat z góry i odczuwa chęć i moc zbawienia go. Możemy więc uznać, że postać Konrada wykazuje cechy bohatera romantycznego o postawie bajronicznej. Młodzieńczy bohaterowie romantyczni byli osobami, którzy po jakimś wydarzeniu zaczynali zatracać się w swojej uczuciowości, wrażliwości i duchowości. Stawiali ponad świat realny, materialny swoje uczucia. Według nich wszystko stawało przeciwko nim i zostawali sami, nie znajdując w nikim i w niczym oparcia. Do tego stopnia, że zatracali się w swych nieszczęściach i niepowodzeniach tak, że kończyło się to kolejnymi nieszczęściami.