W kilku zaledwie wersach poeta opisuje swą euforyczną radość wynikającą z prostego faktu,że żyje. Podmiotowi lirycznemu chce się krzyczeć z radości,bo cały świat należy do niego,bo jest przepełniony poczuciem własnej siły i jedności z naturą,bo “krew jest czerwona”. Znowu akceptowane są fizyczne aspekty życia:radość sprawia fakt,że można “rozprężyć szeroko ramiona”,krzyknąć beztrosko.Wiersze tego rodzaju są charakterystyczne dla klimatu poezji z początków dwudziestolecia.