Na początku utworu występuje porównanie homeryckie. Podmiot liryczny nie wie gdzie się snajduje, nie wie co go czeka. Porównuje swoje oczy do sokoła, gdyż sokoły pojawiają się na terenach gdzie nie ma cywilizacji. Opisuje otaczający go teren jako “ogrom pustki” a także opisuje jako “zgotowana do pisania karta” (tereny na których można byłoby coś stworzyć), oraz ziemia pusta, niezaludniona. Twierdzi, że Bóg zapomniał, że takie tereny istnieją, że nie zostały dotknięte ręką Boga. Podmiot opisuje Rosjan zamieszkałych na tych terenach. Są oni otyli, silni, pełni życia. Słabi ludzie nie daliby rady przetrwać na tych terenach. Twierdzi, że są oni surowi, lecz nie mieli okazji żeby to wyrazić. Nie wiadomo jak zachowaliby się gdyby coś ważnego się wydarzyło.