Podmiot liryczny w utworze „Czasem chce się do człowieka” który jest skazany na „samotną kawę” i „samotny chleb” stwierdza, że: „Czasem chce się do człowieka, Kiedy szczęścia brak” Osoba wypowiadająca się w wierszu kieruje również uwagę czytelnika na fakt iż podczas codziennych, rutynowych zajęć każdy człowiek potrzebuje wsparcia drugiej osoby: „ Dozorca bramę zamyka, Ostatni przechodzień znika, Na strychu wielkie pranie schnie, Po cichu mysz okruchy je, Zasypiam zbyt wcześnie I marzę już we śnie, we śnie… Czasem chce się do człowieka, Kiedy szczęścia brak.”