“Potop” jest to druga z powieści tworzących “Trylogię” Henryka Sienkiewicza wydana w 1886 roku, opowiadająca o potopie szwedzkim z lat 1655-1660. Na podstawie książki powstał film, który wyreżyserował Jerzy Hoffman. Wersja filmowa, zrealizowana w roku 1974, stanowi bardzo udatną ekranizację powieściowego oryginału. Głównym tematem filmu są wątki historyczne. Ukazuje czasy, kiedy Polska nie czuła się bezpiecznie i z każdej strony czychało na nią niebezpieczeństwo. Równie istotnym wątkiem jest wątek polityczny - początkowa wierność Kmicica rodowi Radziwiłłów oraz jego stopniowa zmiana poglądów, owocująca zmianą nazwiska bohatera i jego walką incognito w obronie Jasnej Góry. Akcja skupia się na perypetiach Andrzeja Kmicica oraz jego metamorfozie duchowej, spowodowanej przez miłość do Oleńki Billewiczówny. Na skutek wieku różnych wypadków narzeczeni zostają rozdzieleni, by po wielu przeżyciach w końcu połączyć się na zawsze. W role główne wcielili się: Daniel Olbrychski (Andrzej Kmicic), Małgorzata Braunek (Oleńka Bielewiczówna), Tadeusz Lomnicki (Michał Wołodyjowski), Leszek Teleszyński (Bogusław Radziwiłł), a także Władyslaw Hańcza (Janusz Radziwiłł). Scenografię przygotował Wojciech Krysztofiak, a kostiumy Magdalena Tesławska. Stroje były dopasowane i dzięki nim można dowiedzieć się jak ubierała się w XVIIw. magnateria, szlachta, mieszczanie czy chłopi. Muzyka została skomponowana przez Kazimierza Serockiego. Idealnie oddawała nastrój i była dostosowana do sytuacji przedstawionych na ekranie. Film Hoffmana jest filmem kultowym. Chociaż pozbawiony jest najnowszych zdobyczy techniki, wciąż pozostaje jedną z najbardziej znanych filmów polskiej kinematografii. Akcja bardzo dynamiczna, z dużą ilością ucieczek i porwań. Historia Kmicica i Oleńki zostaje zakończona ślubem. “Potop” nie jest filmem monumentalnym, ponieważ nie pozwoliły na to dostępne reżyserowi środki. W roku 1974 film otrzymał nominację do Oscara. Potop to jedna z najważniejszych utworów w litraturze polskiej. Powieść tak przedstawia historię, by budzić w Polakach nadzieję. Jest wielkim dziełem na wskroś polskim, przenikniętym prawdziwą sztuką oraz gorącym uczuciem. Moim zdaniem film powinien być obejrzany, jak i pozostać w pamięci, przez wszystkich, nie tylko uczniów, lecz Polaków.