Granica Zofii Nałkowskiej to powieść psychologiczna. Narrator w tym utworze jest trzecio osobowy i opisuje on różne punkty postrzegania bohaterów przez innych bohaterow i przedstawia te postawy w sposób obiektywny, gdyż nie wyraża własnej opini na ten temat. Zenon Ziembiewicz, główny bohater powieści, uważał ze Justyna jest ulubienicą matki a jej wyglad nie wskazuje na jej niski status spoleczny. Zauważyl że matka ma dobre stosunki z Justyna. Kiedy już Zenon układa sobie życie z Elzbieta, Justyna staje się w jego oczach służąca, dziewczyną miłą która budzi jedynie współczucie a nie jak kiedyś pożądanie. Chce się jej pozbyć, ponieważ jest dla niego natrętną kochanką. Justyna jest gotowa z miłości zrobic dla niego wszystko. Czuje się samotna, opuszczona po śmierci matki i po tym jak Zenon już jej nie chce. Elzbieta postrzega Justynę negatywnie, jako prostą dziewczynę, pospolitą sluzacą. Wie jednak, że jest ona bliska Zenonowi ze względu na dziecko, które maja razem. Ma świadomość tego że Justyna ma wieksze prawo do niego. Justyna w oczach pani Ziembiewiczowej jest osoba pełna zalet, wyjatkowa, oraz atrakcyjna. Podkreslajac jej zalety probuje polaczyc Zenona ze sluzaca, zachęcając do romansu. Zenon sam dostrzega jej urode, jednak zastanawia go podejście matki do Justyny. Nie rozumie skad u niej zachwyt ta dziewczyna. Postrzeganie Jutyny przez Zenona jednak się zmienia. Widzi w niej tylko sluzaca, jednak potem przypomina sobie ze łączył ich romans który stawal mu na drodze do szczescia z elzbieta. Mial jednak świadomość tego ze w pewnym momencie swego zycia czyli po śmierci matki byla ona samotna i cierpiaca dlatego jej pomogł. Zenon rozumie ze powtórzył bledy ojca wdając się w romans ze sluzaca, zdradzając tym Elzbiete. Jednak tlumaczy się sam przed soba ze ta sytuacja była pomoca dla dziewczyny która los okrotnie doświadczył kiedy to zmarla jej matka i stracila prace. Od Elżbiety oczekiwal zrozumienia mimo ze czul się winny calej tej sytuacji. Opisujac jej to cale zajscie postrzega to jako cos wyjatkowego a nie tylko jako romans, gdyz dla niego nie było to az takie zle. Elzbieta Justyne zna z opowieści Zenona który przedstawil ja jako wyjatkowa osobe. Justyna dla Elżbiety jest prosta i pospolita sluzaca. Wie ze Zenon w jej opisie sprowadzal ja do idealu. Elzbieta będą kobieta zraniona i zdradzona dostrzega w niej zło. Jest dla niej dziewczyna klamliwa, i prostacka. Jednak czuje się odpowiedzialna za nia, pomaga jej kiedy Justyna zachodzi w ciaze z Zenonem. Rozumie troske meza wobec Justyny i jej dziecka. Mimo wszystko czuje się skrzywdzona oraz upokorzona przez zdrade meza z prosta i nieszczesliwa kobieta. Z bezgranicznej milosci do Zenona była gotowa na wszelkie poswiecenia i wyrzeczenia. Wierzyla ze on jej pomoze ze ja obroni przed trudnościami zycia. Justyna jednak nie chciala by Zenon się dla niej poswiecil i dla jejgo dobra pozbyla się niechcianej przez niego ciazy. Po tym wszystkim Justyna z poczucia krzywdy i nieszczęścia probuje zabic Zenona.

Nigdy nie ma jednoznacznej oceny człowieka, zawsze jest ona inna zaleznie od tego kto ja wyglasza. Ukazane w powiesci rozne spojrzenia na bohaterow powoduja ze jesteśmy w stanie dostrzec czynniki wpływające na ich zachowania. Widac jak roznie z innych punktow widzenia wyglada na przykład zachowanie Zenona wobec Justyny. Zenon swoja sytuacje ocenia jako wyjatkowa ponieważ spotkal wrazliwa dziewczyne ktorej tylko pomogl. Jednak romansu ze sluzaca nic nie usprawiedliwia. Cala ta sytuacja konczy się tragedia kiedy Justyna probuje zabic Zenona.