Wiek XVIII nazywany jest często wiekiem Oświecenia, “epoką świateł”, które rozświetliły umysły ludzi. Oświecenie nie stanowi jednak jednej konkretnej ideologii czy też systemu. Było ruchem intelektualnym zawierającym wiele, nieraz sprzecznych ze sobą, elementów i nurtów. Ruch ten polegał na negacji tradycyjnej umysłowości, krytyce ustalonych przez stulecia poglądów postaw i przyzwyczajeń. Oświecenie było postawą afirmującą ludzki umysł i jego autonomię. Nie chciano niczego przyjmować na wiarę. Jedną z najważniejszych cech Oświecenia był więc krytycyzm, rozumiany jako aktywność ludzkiego intelektu wobec rzeczywistości zewnętrznej i wnętrza człowieka. Poszanowanie dla faktów, dla wyników doświadczenia łączyło ów krytycyzm z empiryzmem.